https://bel.sputnik.by/20240221/ukrana-yak-smval-mem--pudzla-1083833875.html
Украіна як сімвал, мем і пудзіла
Украіна як сімвал, мем і пудзіла
Sputnik Беларусь
Украіна забяспечыла крыніцу для разважанняў не толькі палітыкам і палітолагам, але і сацыёлагам, псіхолагам, філосафам, паколькі стала прыкладам таго, як цэлае... 21.02.2024, Sputnik Беларусь
2024-02-21T17:56+0300
2024-02-21T17:56+0300
2024-02-21T17:56+0300
ірына алксніс
украіна
захад
бяспека
грамадства
палітыка
у свеце
https://cdnn11.img.sputnik.by/img/07e7/0b/15/1081306607_0:584:2086:1757_1920x0_80_0_0_9bade63e859ccd60024cb2d85c44f414.jpg
Вельмі рэдка здараецца, калі людзі маюць магчымасць свядома адсочваць глабальныя працэсы, якія яны самі пражываюць – назіраючы як адна падзея або рашэнне цягне за сабой іншае, а то зрушвае з мёртвай кропкі трэцяе і паступова ўсё ператвараецца ў снежную лавіну, якая сыходзіць з гор, ці каменяпад. У большасці выпадкаў нас проста нясе паток гісторыі, і для рэфлексіі з выразным усведамленнем, куды ўсё рухаецца, проста няма магчымасці.Так здарылася з крушэннем СССР: прадчуванне, што перабудова і іншыя спадарожныя працэсы скончацца дрэнна, было тады ў многіх, але вось асэнсаванага разумення, што, як і чаму адбываецца і да чаго ўсё прыйдзе – амаль ні ў каго.Падзеі ва Украіне і вакол яе ўяўляюць той самы ўнікальны гістарычны выпадак, калі ў людзей ёсць магчымасць свядома назіраць, як адна за адной падаюць костачкі даміно, якія прывялі гэтую краіну да катастрофы – катастрофы, якая яшчэ далёка не завершана. А першай і відавочнай для ўсіх "костачкай" стаў дзяржпераварот у выніку Еўрамайдана, з моманту якога прайшло роўна дзесяць гадоў.Украіна за гэтае дзесяцігоддзе ператварылася для свету ў сімвал, мем і пудзіла. Яна забяспечыла невычэрпную крыніцу для разважанняў не толькі палітыкам і палітолагам, але і сацыёлагам, псіхолагам, філосафам, паколькі стала жывым – хоць, напэўна, правільней сказаць, паміраючым – прыкладам таго, як цэлае грамадства можа ўстаць на шлях самаразбурэння і самазнішчэння і, здаецца, гатова ісці па ім да самага канца.Пошук адказу на пытанне, як і чаму гэта адбылося, з’яўляецца не адцягнена-абстрактным працэсам, а самым што ні на ёсць актуальным для вялізнай часткі свету і асабліва для ўсёй постсавецкай прасторы, паколькі суседзі Расіі пераўтвораны ў ключавы палігон для прымянення тых жа тэхналогій, што выкарыстоўваюцца ўжо шмат гадоў ва Украіне. Адны з іх супраціўляюцца прыгатаванаму ім Захадам лёсу, іншыя, здаецца, змірыліся, што рухаюцца па тым жа шляху.Аднак гэта толькі вастрэй робіць пытанне аб тым, што ляжыць у аснове гісторыі Еўрамайдана і постмайданнай Украіны.Ідэалогія, якая прасоўваецца сучасным Захадам, мяркуе адсутнасць якіх бы там ні было абмежаванняў, якія вызначаюць чалавека і чалавечыя грамадства. Калі дзесяцігоддзі таму ўсё пачыналася з цалкам пазітыўнага і прывабнага – напрыклад, вышэйшай каштоўнасці свабоды перамяшчэння і магчымасці жыць там, дзе хочацца (праўда, пад гэтым хавалася куды менш нявінная прапаганда адмовы ад Радзімы і патрыятызму), то зараз справа дайшла да адмаўлення біялагічнага полу. І сапраўды, гэта ўсё складальнікі адзінай канцэпцыі.Аднак глабалісцкі, леваліберальны і "воук"-парадак дня працуе не толькі ў дачыненні да асобных людзей, але і цэлых краін. Па сутнасці, канцэпцыя каляровых рэвалюцый спрабуе "прадаць" цэлым народам тую ж самую ідэю адсутнасці ў іх якіх бы там ні было аб’ектыўна існуючых абмежаванняў, якія параджаюцца гісторыяй, геаграфіяй, сацыяльнымі, культурнымі, эканамічнымі і іншымі ўмовамі. Нібыта варта ім атрэсці з ног сваіх прах традыцыйных уяўленняў, і яны змогуць пабудаваць у сябе царства свабоды, дэмакратыі і ўсеагульнага росквіту, далучыўшыся да Захаду з яго малочнымі рэкамі і кісельнымі берагамі.Жыццё хутка і балюча паказала памылковасць дадзенага падыходу амаль усім краінам, якія паддаліся майстэрству каляровай рэвалюцыі. Але галоўным прыкладам тут стала Украіна, чыё грамадства настолькі глыбока пагрузілася ў цемру, што не здольна прачнуцца, нягледзячы на адкрыта катастрафічныя вынікі апошніх дзесяці гадоў і яшчэ больш кашмарныя перспектывы.Хаця, магчыма, што справа не ў здольнасці, а ў адсутнасці жадання. Фактычна з моманту Еўрамайдана Украіна запусціла свой трансгендэрна-геапалітычны пераход, і прайшла яго ўжо практычна цалкам, у тым ліку хірургічныя аперацыі па змене полу і цяжкую гарманальную тэрапію, на якой ёй трэба быць да канца вельмі нядоўгага жыцця.Прызнаць цяпер, што гэта ўсё было памылкай, псіхалагічна неймаверна для большасці ўкраінцаў, таму што "фарш" ужо не пракруціць назад, і краіна незваротна знявечыла сябе. Так што мы назіраем агрэсіўнае адстойванне Украінай свайго рашэння дзесяцігадовай даўнасці, ды яшчэ са спробамі ўцягнуць у той жа працэс іншыя дзяржавы – не ў адзіночку ж ёй пакутаваць.Зрэшты, дзесяцігадовы ўкраінскі прыклад апынуўся настолькі жахлівы, што жадаючых пайсці тым жа шляхам знікаюча мала. Засталіся хіба толькі тыя краіны, чыім жаданнем Захад можа і не цікавіцца зусім (накшталт прыбалтаў) – і ім, судзячы па ўсім, давядзецца выпіць украінскую чашу да дна.>>> Хочаце яшчэ больш актуальных і цікавых навін – падпісвайцеся на Telegram-канал Sputnik Беларусь, чытайце нас у Дзэн, а таксама сачыце за намі ў сацсетках "Одноклассники" і "ВКонтакте"
https://bel.sputnik.by/20240221/mayu-ukranu-zabl-na-maydane-vdavochtsa-ab-dzyarzhperavarotse-2014-1083827781.html
украіна
Sputnik Беларусь
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
2024
Sputnik Беларусь
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
Навіны
ru_BY
Sputnik Беларусь
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
Sputnik Беларусь
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
ірына алксніс, украіна, захад, бяспека, грамадства, палітыка, у свеце
ірына алксніс, украіна, захад, бяспека, грамадства, палітыка, у свеце
Украіна як сімвал, мем і пудзіла
Украіна забяспечыла крыніцу для разважанняў не толькі палітыкам і палітолагам, але і сацыёлагам, псіхолагам, філосафам, паколькі стала прыкладам таго, як цэлае грамадства можа ўстаць на шлях самаразбурэння і самазнішчэння, лічыць калумніст Sputnik Ірына Алксніс.
Вельмі рэдка здараецца, калі людзі маюць магчымасць свядома адсочваць глабальныя працэсы, якія яны самі пражываюць – назіраючы як адна падзея або рашэнне цягне за сабой іншае, а то зрушвае з мёртвай кропкі трэцяе і паступова ўсё ператвараецца ў снежную лавіну, якая сыходзіць з гор, ці каменяпад. У большасці выпадкаў нас проста нясе паток гісторыі, і для рэфлексіі з выразным усведамленнем, куды ўсё рухаецца, проста няма магчымасці.
Так здарылася з крушэннем СССР: прадчуванне, што перабудова і іншыя спадарожныя працэсы скончацца дрэнна, было тады ў многіх, але вось асэнсаванага разумення, што, як і чаму адбываецца і да чаго ўсё прыйдзе – амаль ні ў каго.
Падзеі ва Украіне і вакол яе ўяўляюць той самы ўнікальны гістарычны выпадак, калі ў людзей ёсць магчымасць свядома назіраць, як адна за адной падаюць костачкі даміно, якія прывялі гэтую краіну да катастрофы – катастрофы, якая яшчэ далёка не завершана. А першай і відавочнай для ўсіх "костачкай" стаў дзяржпераварот у выніку Еўрамайдана, з моманту якога прайшло роўна дзесяць гадоў.
Украіна за гэтае дзесяцігоддзе ператварылася для свету ў сімвал, мем і пудзіла. Яна забяспечыла невычэрпную крыніцу для разважанняў не толькі палітыкам і палітолагам, але і сацыёлагам, псіхолагам, філосафам, паколькі стала жывым – хоць, напэўна, правільней сказаць, паміраючым – прыкладам таго, як цэлае грамадства можа ўстаць на шлях самаразбурэння і самазнішчэння і, здаецца, гатова ісці па ім да самага канца.
Пошук адказу на пытанне, як і чаму гэта адбылося, з’яўляецца не адцягнена-абстрактным працэсам, а самым што ні на ёсць актуальным для вялізнай часткі свету і асабліва для ўсёй постсавецкай прасторы, паколькі суседзі Расіі пераўтвораны ў ключавы палігон для прымянення тых жа тэхналогій, што выкарыстоўваюцца ўжо шмат гадоў ва Украіне. Адны з іх супраціўляюцца прыгатаванаму ім Захадам лёсу, іншыя, здаецца, змірыліся, што рухаюцца па тым жа шляху.
Аднак гэта толькі вастрэй робіць пытанне аб тым, што ляжыць у аснове гісторыі Еўрамайдана і постмайданнай Украіны.
Ідэалогія, якая прасоўваецца сучасным Захадам, мяркуе адсутнасць якіх бы там ні было абмежаванняў, якія вызначаюць чалавека і чалавечыя грамадства. Калі дзесяцігоддзі таму ўсё пачыналася з цалкам пазітыўнага і прывабнага – напрыклад, вышэйшай каштоўнасці свабоды перамяшчэння і магчымасці жыць там, дзе хочацца (праўда, пад гэтым хавалася куды менш нявінная прапаганда адмовы ад Радзімы і патрыятызму), то зараз справа дайшла да адмаўлення біялагічнага полу. І сапраўды, гэта ўсё складальнікі адзінай канцэпцыі.
Аднак глабалісцкі, леваліберальны і "воук"-парадак дня працуе не толькі ў дачыненні да асобных людзей, але і цэлых краін. Па сутнасці, канцэпцыя каляровых рэвалюцый спрабуе "прадаць" цэлым народам тую ж самую ідэю адсутнасці ў іх якіх бы там ні было аб’ектыўна існуючых абмежаванняў, якія параджаюцца гісторыяй, геаграфіяй, сацыяльнымі, культурнымі, эканамічнымі і іншымі ўмовамі. Нібыта варта ім атрэсці з ног сваіх прах традыцыйных уяўленняў, і яны змогуць пабудаваць у сябе царства свабоды, дэмакратыі і ўсеагульнага росквіту, далучыўшыся да Захаду з яго малочнымі рэкамі і кісельнымі берагамі.
Жыццё хутка і балюча паказала памылковасць дадзенага падыходу амаль усім краінам, якія паддаліся майстэрству каляровай рэвалюцыі. Але галоўным прыкладам тут стала Украіна, чыё грамадства настолькі глыбока пагрузілася ў цемру, што не здольна прачнуцца, нягледзячы на адкрыта катастрафічныя вынікі апошніх дзесяці гадоў і яшчэ больш кашмарныя перспектывы.
Хаця, магчыма, што справа не ў здольнасці, а ў адсутнасці жадання. Фактычна з моманту Еўрамайдана Украіна запусціла свой трансгендэрна-геапалітычны пераход, і прайшла яго ўжо практычна цалкам, у тым ліку хірургічныя аперацыі па змене полу і цяжкую гарманальную тэрапію, на якой ёй трэба быць да канца вельмі нядоўгага жыцця.
Прызнаць цяпер, што гэта ўсё было памылкай, псіхалагічна неймаверна для большасці ўкраінцаў, таму што "фарш" ужо не пракруціць назад, і краіна незваротна знявечыла сябе. Так што мы назіраем агрэсіўнае адстойванне Украінай свайго рашэння дзесяцігадовай даўнасці, ды яшчэ са спробамі ўцягнуць у той жа працэс іншыя дзяржавы – не ў адзіночку ж ёй пакутаваць.
Зрэшты, дзесяцігадовы ўкраінскі прыклад апынуўся настолькі жахлівы, што жадаючых пайсці тым жа шляхам знікаюча мала. Засталіся хіба толькі тыя краіны, чыім жаданнем Захад можа і не цікавіцца зусім (накшталт прыбалтаў) – і ім, судзячы па ўсім, давядзецца выпіць украінскую чашу да дна.
>>> Хочаце яшчэ больш актуальных і цікавых навін – падпісвайцеся на Telegram-канал Sputnik Беларусь, чытайце нас у Дзэн, а таксама сачыце за намі ў сацсетках "Одноклассники" і "ВКонтакте" 
