Трапіў пад абстрэл па дарозе дадому: падлетак з ДНР прыехаў лячыцца ў Мінск
© Sputnik / Виктор Толочко
Падпісацца
Эксклюзіў
Горлаўка знаходзіцца на поўнач ад Данецка і абстрэльваецца УСУ з 2014 года. Падчас аднаго з такіх артналётаў Дзмітрый Качура атрымаў сур’ёзныя раненні. Цяпер хлопец знаходзіцца на рэабілітацыі ў Беларусі.
Падлетак з Данбаса Дзмітрый Качура апынуўся ў рэспубліцы дзякуючы Фонду Аляксея Талая і сябрам арганізацыі – групе Мікалая Гаўрылава, якая рэгулярна з гуманітарнымі місіямі ездзіць у Данбас.
Фонд адгукнуўся на просьбу аб дапамозе і маладога чалавека змаглі прывезці на лячэнне ў Беларусь.
Sputnik сустрэўся з Дзмітрыем у 432-м галоўным вайсковым клінічным медыцынскім цэнтры ў Мінску. Падтрымаць падлетка прыехаў матывацыйны спікер, паралімпіец і кіраўнік Фонду Аляксей Талай. Сімвалічна, што ў далёкім 1999 году менавіта тут урачы выратавалі жыццё самому Талаю, калі ён падарваўся на міне.
"Мы ганарымся тым, што мы, нашы медыкі дапамагаюць дзецям Данбаса. Раней тут была Таццяна Чарнабай з ДНР, беларускія ўрачы правялі вялікую работу па яе лячэнні. Зусім нядаўна я яе наведаў ужо ў Данецку, яна паступова ідзе на папраўку. Так, цяжка, але ўсё ідзе да таго, што яна зможа хадзіць. Цяпер да нас на рэабілітацыю прыехаў Дзмітрый Качура, які пацярпеў ад абстрэлу. Мы аформілі неабходныя дакументы і зараз пастараемся дапамагчы і яму", - распавядае Талай.
Матывацыйны спікер, паралімпіец і кіраўнік Фонду Аляксей Талай
© Sputnik / Виктор Толочко
Дзяцінства прайшло на вайне
Родам 16-гадовы Дзмітрый з Горлаўкі. Гэты населены пункт адным з першых прыняў удар УСУ ў 2014 годзе. Таму і абстрэлы горада ўвайшлі ў страшную ваенную штодзённасць.
Падлетак прызнаецца: дзяцінства ў яго практычна не было, калі пачаліся баявыя дзеянні ў Данбасе, хлопцу было ўсяго сем гадоў. Пра страшныя рэчы ён кажа зусім спакойна.
"Усё дзяцінства я хаваўся па падвалах, памятаю, калі мы тыднямі сядзелі, а потым з цяжкасцю выбіраліся. Дзяцінства прайшло ў вайне, таму, каб гулялі, ездзілі кудысьці – такога не было. Выбухі, падвалы – гэта тое, што я памятаю", - дзеліцца Дзіма.
Яго дом знаходзіцца недалёка ад пятай шахты, гэта Цэнтральна-Гарадскі раён Горлаўкі, які рэгулярна абстрэльваецца. З пачатку спецаперацыі сітуацыя абвастрылася: украінскія войскі не спыняючыся б’юць па горадзе. У ход ідуць дроны, мінамёты, артылерыя, касетныя боепрыпасы – "падарункі" краін Захаду кіеўскаму рэжыму. Адзін з такіх снарадаў не мінуў Дзіму.
Дзмітрый Качура правёў практычна ўсё дзяцінства ў зоне ваенных дзеянняў
© Sputnik / Виктор Толочко
Думаў, што паміраю
У сярэдзіне красавіка Дзіма вырашыў скараціць дарогу, каб хутчэй дабрацца дадому, але яму не пашанцавала.
"У нас ёсць такі шлях караценькі, прайшоўшы ім, я быў бы дома хвілін праз 30. Калі б паехаў аўтобусам, той час павялічыўся б да гадзіны-паўтары. Ішоў, уключыў музыку, пачуў выхад (стрэл артылерыі з боку УСУ - Sputnik), зрабіў музыку цішэй і прысеў раптам, мяне прыціснула ў руку, падумаў – усё, я памёр. Болі не адчуваў з-за шоку. Адкрыў адразу адно вока, другое – кроў цячэ, дзірка ў руцэ. Галаву падняў – вакол дым, выбухі касет і звон у вушах", - успамінае хлопец.
Будучы параненым, ён здолеў падняцца і пабегчы ў бок дарогі, клікаў на дапамогу.
"Спыніў жанчыну, яна пасадзіла мяне ў машыну, але тут ехалі супрацоўнікі ДПС, яны аказалі першую дапамогу, перацягнулі жгутамі і павезлі ў бальніцу", - распавядае Дзіма.
Мясцовыя ўрачы прааперыравалі падлетка, дасталі большасць асколкаў, але частка засталася ўнутры ў мяккіх тканінах. Наступствы ранення адбіліся на здароўі Дзімы: ён часткова страціў адчувальнасць рукі, з’явілася нервовасць і раздражняльнасць, часам узнікаюць праблемы з памяццю, пачаў заікацца.
Хочацца забыцца аб траўмах
У Беларусі Дзіма знаходзіцца менш за тыдзень. Пакуль што паспеў паглядзець толькі сталіцу. Падлетак прызнаецца: хацелася б хутчэй забыцца на траўмы.
Па словах Дзімы, сям’я ў яго невялікая: маці, бабуля, бацька і дзве старэйшыя сёстры. Адна з іх – Наталля Качура – вядомая выканаўца неафіцыйнага гімна ДНР "Донбасс за нами".
Дзмітрый у чаканні прыёму ў лекара
© Sputnik / Виктор Толочко
Дзіма прызнаецца: сястрой ганарыцца, імкнецца ўвесь час быць з ёй на сувязі, нягледзячы на тое, што яна жыве далёка. Аднак яго смартфон пашкодзіла выбухам, а новага пакуль што няма, таму зараз размаўляць з сястрой стала складаней.
"А калі атрымліваецца, гаворым з сястрой пра ўсё. Падказвае мне нейкія далейшыя крокі ў жыцці, дае парады, напрыклад, дзе можна вучыцца. Наташа – мой лепшы сябар", - кажа Дзіма.
Сябе ён, як і шматлікія падлеткі Данбаса, бачыць у будучыні вайскоўцам, жадае пайсці служыць у артылерыю. Дзіма спадзяецца, што пасля ранення ён адновіцца і атрыманая траўма не адаб’ецца на яго мары.
А што далей?
За размовай надыходзіць час прыёму ў вядучага хірурга медчасці 432-га ГВКМЦ палкоўніка медыцынскай службы Аляксея Трухана.
Хвілін 20 чакання, агляд, рэнтген – і вось урач са Дзмітрыем выходзяць з кабінета. Падлетак актыўна задае пытанні: ці пройдзе здранцвенне рукі, што рабіць з асколкамі. Трухан тлумачыць, што ў цэлым стан стабільны.
Аляксей Трухан распавядае аб будучай рэабілітацыі
© Sputnik / Виктор Толочко
"Ёсць невялікія металічныя асколкі ў мяккіх тканінах, але аператыўных умяшанняў не патрабуецца. Аперацыя прынясе больш шкоды, чым карысці. Патрэбна рэабілітацыя і кантрольны агляд праз некалькі месяцаў", - дадае ён.
А гэта значыць, што з часам пры добрым аднаўленні ў Дзімы будзе шанс на здаровае жыццё.
Хочаце яшчэ больш актуальных і цікавых навін – падпісвайцеся на Telegram-канал Sputnik Беларусь, чытайце нас у Дзэн, а таксама сачыце за намі ў сацсетках "Одноклассники" і "ВКонтакте"
