Барацьба на балотах і сакаліны палёт: лепшыя фота дзікай прыроды 2024

"Рой жыцця" Шэйна Гроса, Канада, пераможац у намінацыі "Водна-балотныя ўгоддзі: агульная карціна".

Апалонікі выплываюць з больш бяспечных глыбінь возера, ухіляючыся ад драпежнікаў і спрабуючы дабрацца да мелкаводдзя, дзе яны могуць знайсці ежу.

Апалонікі пачынаюць ператварацца ў жаб ва ўзросце ад чатырох да дванаццаці тыдняў пасля вылуплення. Паводле ацэнак, 99% з іх не дажываюць да дарослага ўзросту.

"Жыццё пад мёртвым лесам" Алексіса Тынкера-Цаваласа, Германія, пераможац у намінацыі "Фатограф ва ўзросце 15-17 гадоў".

Для стварэння здымка была скарыстана тэхналогія, калі аб’ядноўваюцца 6 здымкаў, на якіх у фокусе розная вобласць кадра.

Нагахвосткі ледзь дасягаюць двух міліметраў у даўжыню. Яны сілкуюцца мікраарганізмамі, такімі як бактэрыі і грыбкі, паляпшаючы глебу, спрыяючы гніенню арганічных рэчываў.

"Стары з Глена" Фартаната Гата, Італія, пераможац у катэгорыі "Расліны і грыбы".

Глен Афрык – адно з самых прыгожых месцаў Шатландыі. Бледныя лішайнікі, вядомыя як "барада старога", паказваюць на тое, што гэта раён з вельмі чыстым паветрам. Тут вельмі шмат тыпічна брытанскіх дрэў, гэта жыццёва важная экасістэма. Аналіз пылку, які захаваўся ў слаістых адкладах, паказвае, што лес стаіць тут не менш за 8 300 гадоў.

"Момант спакою" ад Хікадува Ліяназе Прасанта Вінода, Шры-Ланка, пераможац у намінацыі "Паводзіны: Млекакормячыя".

Маладая макака таке спіць на руках у дарослай асобіны.

Макакі таке лёгка адаптуюцца да чалавечай ежы, а ўварванне плантацый у іх асяроддзе пасялення прывяло да павелічэння выпадкаў стральбы, траплення ў пасткі і атручвання фермерамі, якія спрабуюць захаваць свой ураджай.

"Практыка робіць дасканалым" Джэка Чжы, ЗША, пераможац у намінацыі "Паводзіны: Птушкі".

Малады сокал адпрацоўвае свае паляўнічыя навыкі на матыльку над сваім гняздом на марской скале.

Калі гэты малады сапсан стане дарослым, то, як паказалі тэсты, ён зможа падаць на сваю здабычу зверху з хуткасцю больш за 300 кіламетраў за гадзіну.

"Пошук новых доказаў" Брыты Яшчынскі, Германія/Вялікабрытанія, пераможац у намінацыі "Фотажурналістыка".

Следчы на ​​месцы злачынства з лонданскай сталічнай паліцыі шукае адбіткі пальцаў на канфіскаваным біўні.

Нядаўна распрацаваны магнітны парашок дазваляе экспертам атрымліваць адбіткі пальцаў са слановай косткі на працягу 28 дзён пасля дакранання, што павышае шансы на ідэнтыфікацыю асоб, якія маюць дачыненне да незаконнага гандлю. Міжнародны фонд аховы жывёл размеркаваў больш за 200 спецыяльна створаных набораў сярод пагранічнікаў з 40 краін. Яны адыгралі важную ролю ў чатырох расследаваннях, якія прывялі да 15 арыштаў.

"Пад ватэрлініяй" Мэцью Сміта, Вялікабрытанія/Аўстралія, пераможац у намінацыі "Пад вадой".

Цікаўны марскі леапард пад ільдамі Антарктыды.

Хоць марскія леапарды шырока распаўсюджаны і шматлікія, празмерны вылаў рыбы, адступленне марскога лёду і пацяпленне вады азначаюць, што становіцца менш крыля і пінгвінаў – іх асноўных крыніц ежы.

"Атрад падрыўнікоў" Інга Арнта, Германія, пераможац у намінацыі "Паводзіны: беспазваночныя".

Чырвоныя лясныя мурашкі разрэзалі ўжо мёртвага жука на кавалачкі, дастаткова маленькія, каб пралезці праз уваход у іх гняздо.

Вялікую частку сілкавання чырвоныя лясныя мурашкі атрымліваюць з падзі, якая выдзяляецца тлёй, але ім таксама патрэбен бялок. Яны здольны забіваць насякомых і іншых беспазваночных, нашмат буйнейшых, чым яны самі, за кошт колькаснай перавагі.

"Майстэрская варона" Йіржы Гржэбічэка, Чэхія, пераможац у намінацыі "Прыродны артыстызм".

Каб стварыць гэты жывапісны эфект чорнай вароны, якая сядзіць, фатограф наўмысна перамяшчаў камеру ў розных напрамках, выкарыстоўваючы доўгую вытрымку.

Чорныя вароны – разумныя птушкі, якія паспяхова прыстасаваліся да жыцця побач з людзьмі.

"Мяжа рысі" Ігара Мяцельскага, Расія, пераможац у намінацыі "Жывёлы ў іх асяроддзі пражывання".

Рысь пацягваецца ў промнях ранняга вячэрняга сонца.

Даследаванне, праведзенае ў 2013 годзе, паказала, што ўся папуляцыя рысей у Расіі складае каля 22 500 асобін, а колькасць на Далёкім Усходзе Расіі, у тым ліку Прыморскі край, складае 5 890.

"Барацьба на балотах" Карын Айгнер, ЗША, пераможца ў намінацыі "Паводзіны: амфібіі і рэптыліі".

Жоўтая анаконда абвіваецца вакол морды каймана якарэ. Цяжка вызначыць, хто тут агрэсар.

Кайманы – універсальныя драпежнікі і ядуць змей. Па меры таго, як анаконды становяцца больш, яны ўключаюць рэптылій у свой рацыён.

"На варце" Джаана І. Марыёта, Канада, пераможца ў намінацыі "Партрэт жывёлы".

Рысь адпачывае, а яе дарослыя дзіцяняты хаваюцца ад халоднага ветру за яе спінай.

Колькасць рысей звычайна адлюстроўвае натуральныя ваганні папуляцыі іх асноўнага віду здабычы – зайца-беляка. Са зменай клімату, памяншэннем снежнага покрыва, што дае іншым драпежнікам больш магчымасцей паляваць на зайцоў, папуляцыя зайцоў можа скараціцца, што, у сваю чаргу, паўплывае на папуляцыю рысей.

"Тыгр у горадзе" Робіна Дарыуса Канца, Германія, пераможац у намінацыі "Гарадская дзікая прырода".

Тыгр на схіле ўзгорка на фоне горада, дзе некалі раслі лясы.

Ахоўныя тэрыторыі ў Заходніх Гатах (горны ланцуг у Індыі), дзе за тыграмі вядзецца дбайнае назіранне, з’яўляюцца аднымі з самых біяразнастайных ландшафтаў у Індыі і маюць стабільную папуляцыю тыграў. За межамі гэтых тэрыторый, дзе развіццё прывяло да канфлікту паміж людзьмі і дзікай прыродай, колькасць тыграў скарацілася.

"Дыета са смяротнага пластыку" Джасціна Гілігана, Аўстралія, пераможац у намінацыі "Акіяны: агульная карціна".

Мазаіка з 403 кавалачкаў пластыку, знойдзеных ўнутры стрававальнага тракта мёртвага плытаногага буравесніка.

Даследаванні паказалі, што ў трох чвэрцях дарослых плытаногіх буравеснікаў з вострава Лорд-Хаў і 100% птушанят змяшчаецца пластык. Каманда, у якую ўваходзіць навуковец з Музея натуральнай гісторыі, выявіла, што пластык выклікае рубцаванне слізістай абалонкі стрававальнага тракта.

"Дэльфіны лесу" Томаса Песчака, Германія/Паўднёвая Афрыка, пераможац конкурсу фотажурналістаў "Сярод дрэў".

Амазонскі рачны дэльфін – адзін з двух відаў прэснаводных дэльфінаў, якія жывуць у басейнах рэк Амазонкі і Арынока.

Адносіны амазонскіх рачных дэльфінаў з людзьмі складаныя. Згодна з традыцыйнымі вераваннямі мясцовых жыхароў, дэльфіны могуць прымаць чалавечае аблічча, і іх адначасова шануюць і баяцца. Іншыя бачаць у іх злодзеяў, якія крадуць рыбу з сетак і якіх варта забіваць. Здымкі зроблены ў раёнах, дзе мясцовыя абшчыны ствараюць магчымасці для турыстаў сустракацца з дэльфінамі. Гэта цягне за сабой яшчэ адзін набор праблем: калі іх кормяць людзі, дэльфіны захворваюць, а маладыя асобіны не вучацца паляваць самастойна.