У 1980 годзе Андрэеву было 28, ён ужо заявіў пра сябе ролямі, быў малады, прыгожы. Тое лета яму запомнілася не толькі тым, што тэатр упершыню не паехаў на гастролі, але і незвычайнай атмасферай агульнай радасці.
"У чым незвычайнасць усяго гэтага свята? Па-першае, у першы раз у Савецкім Саюзе Алімпіяда праводзілася ў Маскве. Па-дургое, гэта была падзея, якая закранула ўсё вялікага народа, і спаборніцтвы праводзіліся ў пяці гарадах - Маскве, Ленінградзе, Кіеве, Мінску і Таліне", - распавядае акцёр.
"Мы, Рускі драматычны тэатр імя Горкага, прывыклі, што на чэрвень-ліпень трупа з'язджае на гастролі. А тут для нас было здзейснена нечаканым, што было загадана застацца ў Мінску, паколькі праводзіцца Алімпіяда", - распавёў Андрэеў.
Пра алімпійскую сімволіку
Асобнай алімпійскай тэмай, якая застанецца і пасля таго, як забудуць аб алімпійскіх рэкордах, будзе алімпійская сімволіка. І ў першую чаргу чароўны і кранальны Алімпійскі Мішка.
"За год да Алімпіяды мы былі на гастролях у Венгрыі і прывезлі сувеніры. Гэта былі паштоўкі, маленькія значкі з Мішкай. У нас адрывалі іх з рукамі і з нагамі, мы былі самымі дарагімі гасцямі. Нас частавалі ў лазні півам толькі таму, што мы паднеслі нейкую маленькую паштоўку з Мішкай", - успамінае артыст.
Паводле яго слоў, сувеніры з алімпійскай сімволікай былі дадатковым пропускам на любое мерапрыемства.
Пра замежнікаў
Па сцвярджэнні многіх, Алімпіяда-80 стала пэўным "глытком замежнага паветра". Вось як успамінае той час артыст Андрэеў:
"У той перыяд, у 80-я, не вельмі віталі кантакты з замежнікамі. Але ў той лета было нейкае паслабленне. Не тое, што мы лезлі з зносінамі да гасцей горада, але проста калі ты прыходзіш у нейкі пункт грамадскага харчавання, рэстаран, кафэ, дзе шмат людзей, размовы завязваліся вельмі спантанна і арганічна. На якой мы мове размаўлялі, я не памятаю, але слова "алімпіяда" збліжала ўсіх, і ў гэтым была атмасфера свята.
Паводле яго слоў, асаблівая атмасфера ў горадзе панавала і пасля футбольных матчаў. (У беларускай сталіцы праходзілі адборачныя матчы). Пасля футбола, ад стадыёна "Дынама" публіка ішла па цэнтры горада - стараліся зайсці ў рэстараны, летнія кафэ.
Ён таксама ўзгадвае той час, калі ўсім было радасна за краіну, за Савецкі Саюз, калі ніхто не дзяліў людзей на нацыянальнасці - на рускіх, беларусаў, казахаў.
Пра рознакаляровыя шкарпэткі
Сімвалам савецкіх часоў быў татальны дэфіцыт, у тым ліку і на адзенне. Але Алімпіяда ўнесла і тут свае карэктывы. "Джынсы з'явіліся, нейкія асаблівыя тэніскі яркія. А брэсцкая фабрыка выпусціла шкарпэткі любога колеру, не толькі чорнага або сіняга. Але яны жоўтыя, чырвоныя, блакітныя. У гэтым быў таксама адмысловы настрой", - успамінае акцёр.
Пра фарцоўку
Фарцавалі ў той час заўсёды, асабліва блізкая да фарцоўшчыкаў была багема, залатая моладзь. Тэатр імя Горкага, як вядома, знаходзіцца ў асаблівым месцы, пра яго размяшчэнне нават анекдоты ходзяць. На маленькім пятачку - тэатр, гасцініца, турма, радзільня.
"Гасцініца "Мінск" у той час была цэнтр замежнікаў. І там народ пасвіўся. А нашы хлопцы з тэатра там набывалі - абутак і джынсы. Кошты, вядома, былі залімітавыя. Але затое джынсы можна было насіць вельмі доўга", - сказаў Андрэеў.
Месцы тусовак
Ён таксама ўзгадвае, што ў Мінску падчас алімпіяды была вельмі добрае надвор'е.
"Многія людзі гулялі па горадзе, у парках, у скверах. На жаль, тады вельмі абмежаваныя былі месцы тусовак. Народ проста гуляў па горадзе. А па цэнтральным праспэкце ў Менску ў цёплыя летнія вечары прайсціся можна было з тым, каб сябе паказаць і іншых паглядзець", - успамінае акцёр.
Паводле яго слоў, публіка шпацыравала ад Палаца прафсаюзаў, міма ГУМа, да плошчы Леніна.
"Гэта такі праменад. Ён быў заўсёды запоўнены, не было свабодных месцаў, у скверыку каля тэатра Янкі Купалы, у Аляксандраўскім скверы. Вось гэтыя месцы былі проста заўсёды запоўненыя людзьмі", - распавёў Андрэеў.