Міжнародны ваенны трыбунал у нямецкім Нюрнбергу быў заснаваны па ініцыятыве СССР, ЗША, Вялікабрытаніі і Францыі для таго, каб расследаваць злачынствы кіраўніцтва нацысцкай Германіі. Да ініцыятывы далучыліся 19 іншых краін - членаў антыгітлераўскай кааліцыі.
Нюрнбергскі працэс, які нярэдка называюць "Судом гісторыі", пачаўся 20 лістапада 1945 года і доўжыўся амаль год, да 1 кастрычніка 1946 года. Перад трыбуналам паўсталі 24 абвінавачаных, якія ўваходзілі ў вышэйшае кіраўніцтва нацысцкай Германіі. Усе 403 пасяджэнні суда былі адкрытымі. Яго працу шырока асвятляла сусветная прэса, вялася прамая радыётрансьляцыя.
Галоўным суддзёй быў прызначаны прадстаўнік Вялікабрытаніі лорд Джэфры Лорэнс. Ад СССР членам трыбунала быў зацверджаны намеснік старшыні Вярхоўнага Суда Савецкага Саюза Ёна Нікітчанка, ад ЗША - былы генеральны пракурор краіны Фрэнсіс Бідл, ад Францыі - прафесар крымінальнага права Анры Даньдз'е дэ Вабр.
Кожная з чатырох краін накіравала на працэс сваіх галоўных абвінаваўцаў, іх намеснікаў і памочнікаў, на якіх ускладалася расследаванне спраў галоўных нацысцкіх злачынцаў і іх абвінавачванне. Працэс быў пабудаваны на спалучэнні працэсуальных парадкаў усіх прадстаўленых у трыбунале дзяржаў. Рашэнні прымаліся большасцю галасоў.
Кожная з чатырох краін накіравала на працэс сваіх галоўных абвінаваўцаў, іх намеснікаў і памочнікаў, на якіх ускладалася расследаванне спраў галоўных нацысцкіх злачынцаў і іх абвінавачванне. Працэс быў пабудаваны на спалучэнні працэсуальных парадкаў усіх прадстаўленых у трыбунале дзяржаў. Рашэнні прымаліся большасцю галасоў.
Свет узрушылі агучаныя падчас працэсу факты пра ізуверскія вопыты над людзьмі, аб масавым выкарыстанні спецпрэпаратаў забойства, аб так званых душагубках-газенвагенах, пра крэмацыйныя печы, якія працавалі днём і ноччу. Савецкая пракуратура перадала суддзям узоры апрацаванай чалавечай скуры і мыла, вырабленае з чалавечых целаў. З цяжкасцю усведамляючы тое, што адбывалася, суддзі пачалі падазраваць савецкіх юрыстаў у перабольшанні: так суддзя Паркер не мог паверыць у тое, што ахоўнікі расстрэльвалі дзяцей у канцлагерах. Пасля прагляду 45-хвіліннай кінахронікі з лагераў Паркер тры дні не ўставаў з ложка. Відэа, прадстаўленае савецкім бокам, развеяла здагадкі пра тое, што гісторыі пра нямецкай акупацыі на Усходзе былі перабольшаныя.
З прызнаных вінаватымі ў цяжкіх злачынствах супраць міру і чалавечнасці 12 падсудных былі прысуджаныя да смяротнага пакарання праз павешанне: Герынг, Рыбентроп, Кейцель, Кальценбрунер, Розенберг, Франк, Фрык, Штрэйхер, Заукель, Зейс-Інкварт, Борман, Ёдль. Астатнім трэба было адбыць пажыццёвае зняволенне або працяглыя тэрміны ў турме. Суд таксама прызнаў злачыннымі арганізацыямі СД, гестапа, Нацыянал-сацыялістычную нямецкую партыю (НСДАП) і СС.
Смяротныя кары былі прыведзены ў выкананне ў ноч на 16 кастрычніка 1946 года ў будынку нюрнбергскай турмы. Герынг атруціўся ў турме незадоўга да пакарання.
Нюрнбергскі трыбунал стварыў прэцэдэнт падсуднасці вышэйшых дзяржаўных чыноўнікаў міжнароднага суду. З Нюрнбергскага працэсу пачалася гісторыя міжнароднага крымінальнага права.
