Час для гарбаты! Расказваем самы любімы ў свеце напой у 23 фота

Чайныя плантацыі Кітая. Менавіта ў Кітаі сталі ўпершыню ўжываць гарбату ў якасці лекаў, а затым і напою. Адсюль яна распаўсюдзілася па ўсім свеце.

Чайная культура Кітая налічвае 15-векавую гісторыю. Шмат разоў у выніку войнаў яна згасала і адраджалася зноў у новым выглядзе. У цяперашні час у Кітаі спажываецца і вырабляецца велізарная колькасць гатункаў гарбаты.

Напрыклад, асновай харчавання будысцкіх манахаў з'яўляецца тыбецкая гарбата - зялёная пліткавая гарбата, прыгатаваная з даданнем масла, мукі, солі. Яна вельмі каларыйная і пажыўная.

Плантацыя Cameron Highlands ў Малайзіі, размешчаная на вышыні 1300 - 1800 метраў над узроўнем мора. Нягледзячы на неверагодна гарачы малайзійскі клімат, на чайных плантацыях заўсёды халаднавата.

Па ўсім свеце - у больш чым 145 краін - пастаўляецца гарбата з Шры-Ланкі. Цэйлонская гарбата - сусветны стандарт вышэйшай пробы.

У Японіі гарбата вядомая, па меншай меры, з IX стагоддзя, тады ж з Кітая было прывезена насенне гарбаты. Сёння японцы могуць нават сумясціць дзве любімыя культурныя традыцыі: назіранне за красаваннем сакуры і чайную цырымонію.

Японская чайная цырымонія - найбагацейшы культурны рытуал чаявання. Гарбата матча, якая робіцца з парашка і узбіваецца спецыяльным венцам, важная яго частка.

Сучаснай чайнай культуры Кітая не больш за 40 гадоў, і ў кожным рэгіёне яна свая. Як вам кітайскім самавар? Нагадвае рускі? Менавіта з Кітая ў XVII стагоддзі гарбата была завезена ў Расію.

Сцэнка, якая паказвае карціну рускага мастака Барыса Кустодзіева "Купчыха за гарбатай", у парку Сакольнікі ў Маскве.
Нягледзячы на дарагоўлю, за два стагоддзі - з XVII па ХIX - гарбата стала ў Расіі фактычна нацыянальным напоем.

Лісце гарбаты на плантацыі ААТ "Мацесцінская гарбата" ў Хосцінскім раёне Вялікага Сочы. Тут гарбату вырошчваюць каля 70 гадоў. Дзякуючы прахалоднаму клімату прадгорнай тэрыторыі Каўказа гарбатнае лісце валодае падвышаным утрыманнем таніну.

Па сярэднім спажыванні гарбаты Расія ўваходзіць у пяцёрку, па сумарным - знаходзіцца на чацвёртым месцы ў свеце пасля Кітая, Індыі і Турцыі.

У Іраку, Іране, Турцыі, некаторых іншых ісламскіх краінах гарбату п'юць з такіх вось шкляначак - ормудаў. Гэта чорная гарбата (мясцовая або кітайская), сярэдне або моцна завараная. П'юць яе невялікімі глыткамі, упрыкуску з колатым цукрам. Звычайна гарбату запраўляюць імбірам або карыцай, якія кладуць непасрэдна ў ормуды.

Разносчык напояў на рынку ў Амане, Іарданія. Гарбата (шай), мабыць, самы папулярны напой Іарданіі. Яго п'юць без малака рознай ступені салодкасці.

У чайхане азербайджанскага Сабірабада. Тут вырошчваюць сваю гарбату. Падаваць гарбату на пачатку абеду з'яўляецца гасціннасцю, а чайная культура чайханы такая ж старая і моцная, як пабы ў Вялікабрытаніі.

Мараканец гатуе гарбату для турыстаў у Агадзіры. Мараканскую гарбату заварваюць уметалічны імбрычак з конусападобным вечкам. За кошт такой канструкцыі ствараецца паветраны фільтр, які, відаць, асаблівым чынам уплывае на водар. Разліваюць напоі ў шклянкі, афіцыянт абавязкова падыме чайнік на вышыню з паўметра і віртуозна напоўніць посуд.

Еменскі вулічны гандляр нясе кубкі гарбаты для продажу. Чайныя крамы ў гэтай краіне паўсюль.

У Вялікабрытаніі гарбата была уведзена Брытанскай Ост-Індыйскай кампаніяй, заснаванай ў 1600 годзе. І вельмі хутка стала нацыянальным напоем. У XIX стагоддзі сфармавалася ангельская гарбатная традыцыя, якую англічане звязваюць з каралевай Вікторыяй.

Адна з вядомых брытанскіх традыцый, якая склалася ў XIX стагоддзі - пяцігадзіннае чаяванне (five o'clock tea) - падвячорак з гарбатай і лёгкімі закускамі.

Брытанскай імперыі не было б без гарбаты.

Каралева Вялікабрытаніі Лізавета II аглядае кубак у ганчарнай краме Сеула. Ужо ў ХVIII стагоддзі англічане пачалі вырабляць уласныя заварачныя чайнікі і кубкі.

Прынц Вялікабрытаніі Уільям і яго жонка Кейт, герцагіня Кембрыджская, п'юць гарбату падчас візіту ў Індыю. Некаторыя гісторыкі сцвярджаюць, што Англійская Ост-Індская кампанія імпартавала гарбату ў Англію ў такіх вялікіх колькасцях, што яны сталі нацыяй аматараў гарбаты.

Адзін з самых раскошных чайных дамоў Mariage Freres ў Парыжы. Тут прадаецца 654 высакаякасныя гатункі гарбаты, вырашчаныя ў 35 розных краінах. Французы даведаліся пра гарбату ад галандцаў ў 1636 годзе, аднак яе смак многім не спадабаўся, яны аддавалі перавагу каве і какаву.

Дзякуючы раману Марсэля Пруста "У пошуках страчанага часу" ў французаў з'явіўся вельмі прыгожы "чайны вобраз": "Мадлен" і кубак гарбаты. Галоўны герой акунае печыва ў гарбату - і на сотні старонак пераносіцца ў дзяцінства ў Камбрэ, з якім у яго навечна асацыюецца смак гэтага печыва.