Гармата "саракапятка" здзяйсняла да 20 стрэлаў у хвіліну. Снарад ляцеў да 4,4 кіламетра. Максімальная далёкасць стральбы прамой наводкай складала 850 метраў. Найбольш эфектыўна "саракапятка" працавала на адлегласці да паўкіламетра, паўпрост прабівала 43-мілімятровую браню танка.
"Даволі дасканалая зброя, гармата гэтая даказала, што яна высокаэфектыўная і досыць добра выводзіла з ладу танкі. У прынцыпе прылада сама па сабе лёгкая, 560 кг. Гэта значыць яе можна было лёгка транспартаваць", - распавядае гісторык, начальнік экскурсійнага аддзела комплексу "Лінія Сталіна" Андрэй Трусаў.
Невысокае шчытавое прыкрыццё забяспечвала незаўважнасць гармаце на поле бою. Але да сярэдзіны вайны у немцаў з'явіліся больш цяжкія танкі. І "саракапятка" ужо не магла вывесці з ладу такую бронетэхніку.
"Пушку мадэрнізавалі. Быў падоўжаны ствол, за кошт чаго пачатковая хуткасць снарада і бронепрабівальнасці павялічваліся", - адзначае гісторык.
Каб навесці прыладу на мэту, трэба было правесці цэлы комплекс дзеянняў. Вызначыць далёкасць, выбраць шкалу прыцэльвання. У наводчыка быў толькі адзін шанец - трапіць у мэту або прамахнуцца. У выпадку другога вораг у адказ стрэлам знішчаў увесь разлік. Менавіта таму салдаты называлі гармату "саракапятку" - "бывай, Радзіма".
Прылада была вельмі распаўсюджана ў Чырвонай арміі - да канца вайны налічвалася больш за 40 тысяч адзінак. Выкарыстоўвалі "саракапятку" і пры штурме Берліна.
Глядзіце таксама: