Русальны тыдзень на Беларусі святкуюць праз 8 тыдняў пасля Вялікадня ці праз тыдзень пасля свята Троіцы (Сёмухі) - звычайна там, дзе не адзначаецца Купалле.
Дзяўчыны невялікімі групамі ходзяць па вёсцы і склікаюць русальнымі песнямі аднавяскоўцаў на святкаванне.
Паводле традыцыйных вераванняў, русалкі - гэта душы дзяўчат-тапельніц або памерлых немаўлят, і на русальным тыдні яны выходзяць з вады.
Калі русалкам сустрэнецца малады чалавек, то могуць і заказытаць да смерці. Таму моладзь спявае русальныя песні і прамаўляе спецыяльныя змовы, якія дапамагаюць засцерагчыся ад бяды.
На вогнішчы спальваюць вянкі, просячы пры гэтым здароўя і прыгажосці.
У Любанскім раёне Беларусі "праводзінамі русалкі" абрад не называлі, хоць сэнс яго такі: вывесці русалак з вёскі, каб яны "шкоду не рабiлi".
Хлопцы спаборнічаюць, хто хутчэй запляце дзяўчатам косы.
Пераможца атрымлівае "русалчын пацалунак".
Кожная русалка вылівала ваду са свайго збана ў збанок той, якая кіруе гуляннем, пры гэтым прыгаворвала змовы на адвод русалак з вёскі.
У якой з дзяўчат будзе перапоўнены збан - тая і пойдзе паліваць вадой усіх прысутных. Лічыцца, што гэта надае сіл і здароўя.
Вянкі русалак выкідваюць у ваду.
Галоўны вянок русалкі раздзіралі паміж сабой.
На лузе ўсе вадзілі карагоды і выбіралі лепшую русалку.
Адным з элементаў абрадаў Гранай нядзелі была агульная вячэра.
Пяклі яечню - галоўны русальны пачастунак.
Усе гэтыя дзеянні былі неабходныя для таго, каб задобрыць русалак.
Згодна з павер'ямі, русалкі яшчэ год не павінны нікога турбаваць.