"Я не ведаў, што гэта так цяжка": маналогі пацыентаў і ўрачоў з чырвонай зоны

Больш за 1,5 года ўрачы змагаюцца з каронавірусам на мяжы сваіх магчымасцей. Яны стаміліся ўгаворваць выконваць простыя меры засцярогі і вырашылі паказаць, з чым кожны дзень сутыкаюцца на працы і што, на жаль, можа чакаць і вас.

Карэспандэнты Sputnik пабывалі ў "чырвонай зоне" 4-й гарадской клінічнай бальніцы ім. Н.Я. Саўчанкі, пагаварылі з пацыентамі, якія апынуліся на валаску ад смерці, і з іх урачамі, якія працуюць на знос.

"Чацверка" сышла ў рэжым інфекцыйнай бальніцы практычна з першых дзён пандэміі: як перапрафіляваліся 23 сакавіка 2020 года, так практычна і "не размываліся" - заўсёды частка аддзяленняў заставалася інфекцыйнымі. Цяпер для пацыентаў з каронавірусам працуе ўся бальніца.

"Я хірург па спецыяльнасці, усё жыццё ў гэтай прафесіі, сваіх пацыентаў ведаеш. А тут сітуацыя іншая: ужо паўтара года каронавірус з намі, але штамы мяняюцца, інфармацыя аб інфекцыі таксама. Сёння ўсё непрадказальна", – кажа галоўны ўрач 4-й бальніцы Вацлаў Янушка.

Вядома, журналістам тут не занадта рады: "мы проста робім сваю работу", кажуць медыкі, не лічачы сябе героямі. Але ставяцца з разуменнем: распавядаць і паказваць, што адбываецца ў аддзяленнях, таксама трэба - калі нямоглыя іншыя спосабы аргументацыі. Тлумачыць, чаму важна вакцынавацца і насіць маскі, урачы ўжо стаміліся.

“Як людзі гэтага не разумеюць? У нас у бальніцы вакцынацыя 100-працэнтная, амаль 200 чалавек ужо рэвакцынаваліся: таму што мы кожны дзень бачым, што робіць каронавірус. Сярод пацыентаў, дарэчы, практычна няма прышчэпленых, ужо тым больш яны не даходзяць да рэанімацыі - вакцыны працуюць", - у чарговы раз спрабуе растлумачыць галоўны ўрач.

"Чыстымі" калідорамі ідзем у рэанімацыю. Па дарозе лекары не хаваюць прафесійнай цікавасці: ці вакцынаваліся мы? Сцішваюцца, атрымліваючы сцвярджальны адказ, усёткі ідзем не на экскурсію. Стомлена паціскаюць плячыма на пытанне, чаму далёка не ўсе іх пацыенты былі прышчэплены. Затое матывацыя з'яўляецца, калі аказваюцца на бальнічным ложку. Але часам бывае позна.

"У сярэднім у рэанімацыі праводзяць каля 5 сутак (вядома, бывае і значна даўжэй). А там ці ў звычайную палату, ці… Пацыенты памаладзелі ў гэтую хвалю, да нас трапляюць і 30-гадовыя", – расказваюць работнікі рэанімацыі.

Кароткі інструктаж перад уваходам у "чырвоную зону" і майстар-клас па надзяванні СІЗаў: важна ўсё зрабіць у правільнай паслядоўнасці. Пакуль мы важдаемся з камбінезонамі, лекары, якія даўно набілі руку на такіх перапрананнях, цярпліва падказваюць і дапамагаюць зашнуравацца.

"Нічога, у нас таксама не з першага разу атрымлівалася," - падбадзёрваюць яны.

Праз 5 хвілін у рэспіратары і пад гарнітурам, які не дыхае, становіцца цяжкавата. За гэты час ужо запацелі ахоўныя шчыткі. Аказваецца, тут ёсць свой прафесійны лайфхак: шчыткі і акуляры медыкі шаруюць мылам - так бачнасць не пагаршаецца. А з камбінезонамі ўжо налаўчыліся і могуць правільна надзець-зняць іх з зачыненымі вачамі. Большасць медыкаў, заступаючы на ​​суткі, ходзяць у іх па многу гадзін. Кажуць, звыкліся, і сумна адводзяць погляд.

Лекары сапраўды прызнаюцца, што рэанімацыйныя койкі не пустуюць: на месца, якое вызвалілася, паступае наступны пацыент. А вось у звычайных палатах краем вока заўважылі вольныя ложкі.

"У нас у рабоце нічога новага ў сутнасці не дадалося - толькі пацыенты іншага профілю", - кажуць рэаніматолагі, імкнучыся бадзёрыцца на камеру.

Медсёстры і ўрачы ні на секунду не пакідаюць пацыентаў рэанімацыі і ўвесь час кружацца вакол іх у белых СІЗах. Распавядаюць аб сваёй працы неахвотна, маўляў, вы ж самі ўсё разумееце - зараз няпроста. Гавораць, што трымаюцца з апошніх сіл, і нагадваюць, што імкнуцца дзеля нас.

"Напэўна, кожнаму трэба такое ўбачыць, каб зразумець, што каронавірус – гэта не жарты. Абавязкова прывівайцеся!" - просяць медсёстры, праводзячы нас з рэанімацыі.

У кардыялагічным аддзяленні працы таксама хапае: зараз тут лечацца пацыенты, чые праблемы са здароўем абцяжараны каронавіруснай інфекцыяй. Большасць з іх ляжаць "на кіслародзе", пастаянны кантроль сатурацыі, тэмпературы і іншых параметраў.

"Прайшло толькі паўтара гады, а здаецца, што цэлую вечнасць так працуем. Нам было лягчэй перабудавацца, чым, да прыкладу, хірургам. Проста да нашага профілю дадаўся яшчэ каронавірус. У асноўным у нас, вядома, пацыенты, 50+, але цяпер каронавірус "памаладзеў", - распавядае ўрач-кардыёлаг 4-й бальніцы Кацярына Смецюк.

У кожнай палаце для пацыентаў вісяць напамінкі, як правільна ляжаць у прон-пазіцыі. Медыкі кажуць, што гэта вельмі важная частка лячэння нараўне з іншымі метадамі: тыя, хто ляжыць у такой позе падоўгу, здаравеюць хутчэй і сыходзяць з лякарні "сваімі нагамі", хоць хвароба працякала няпроста.

У прон-пазіцыі мы застаем усіх пацыентаў аддзялення. Алена Мікалаеўна "дыхае кіслародам", ляжыць на жываце і цяжка ўздыхае. Расказвае, што хварэе ўжо 2 тыдні, вельмі цяжка. Спачатку тэмпература была пад 40, перш думала, што перахварэе "сама", але ў бальніцу патрапіла ўжо праз тыдзень "без пачуццяў".

"Выцягнулі. Урачы тут так кружаць вакол нас, што сорамна ў рэанімацыю трапіць, трымаюся вось. Чаму не вакцынавалася? Я не ведаю, што вам сказаць, калі б я ведала... Сёння маму хаваць будуць: яна са мной жыла, мы ўсе захварэлі... "- кажа Алена Мікалаеўна.

Урачы гавораць, што такія сямейныя трагедыі ў іх практыцы не рэдкасць: на жаль, часта не ўсе члены сям'і, асабліва пажылыя, выжываюць пасля каронавіруса.

"Я не магу зразумець логіку людзей. Няўжо яны не разумеюць маштаб праблемы? Мы павінны выкарыстоўваць усе магчымыя метады: нашэнне масак, сацыяльнае дыстанцыяванне і, вядома ж, вакцынацыю. Гэта небяспечная інфекцыя, усе павінны зразумець. І кожны павінен несці сваю адказнасць, толькі так мы зможам перамагчы пандэмію", - упэўнена доктар Смецюк.

У суседняй палаце лечыцца Вера Міхайлаўна - таксама падлучаная да кіслароду. У яе былі праблемы з дыхальнай сістэмай і да каронавіруса, плюс не так даўно перанесла інфаркт.

"Пасля інфаркту пакуль не дазвалялі вакцынавацца, хацела вось у кастрычніку-лістападзе прышчапіцца, але не паспела. Насіце маскі, вакцынуйцеся! Гэта такая цяжкая хвароба! Я зраблю прышчэпку, як толькі дазволяць", - паабяцала Вера Міхайлаўна.

І з такім меркаваннем бальніцы пакідаюць усе пацыенты, якія перанеслі каронавірус. Яны шкадуюць, што не вакцынаваліся і не засцераглі сябе і сваіх блізкіх своечасова. Урачы цяжка ўздыхаюць і ідуць далей змагацца за жыцці сваіх пацыентаў. Але і яны не ўсёмагутныя.