Юрый Іваноў: фотавыстава даўжынёю ў жыццё

Юрый Іваноў працаваў фотакарэспандэнтам у Агенцтве друку "Навіны" (АПН), газеце "Знамя юности", загадчыкам аддзела фотаілюстрацый газеты "Культура". Ён аўтар шматлікіх выставачных праектаў у Беларусі і за мяжой, сярод іх – "Творцы", "Невядомыя фатаграфіі Уладзіміра Мулявіна", "Гэта было нядаўна, гэта было даўно…".

Героямі рэпартажаў фотакора ў розны час былі Пётр Машэраў, Уладзімір Мулявін, Яўген Еўтушэнка, Андрэй Вазнясенскі, Бэла Ахмадуліна, Барыс Луцэнка, Ігар Лучанок і мноства вядомых і невядомых асоб, адухоўленых на фатаграфіях талентам майстра.

Юрый Іваноў – уладальнік прэстыжнай узнагароды World Press Photo і ўдзельнік грандыёзнага праекта "Один день из жизни Советского Союза". У выданне ўвайшлі больш за сотню лепшых фатаграфій і тры работы Юрыя Іванова: "Лятучка", алімпійскі чэмпіён Аляксандр Мядзведзь і школьная зарадка. "Лятучка" ў 1990 годзе была прызнана "Лепшай фатаграфіяй свету за 10 гадоў (1980-1990)".

Ён жа здымаў падпісанне гістарычнага Белавежскага пагаднення аб развале СССР і стварэнні СНД. У Беларускім дзяржаўным універсітэце культуры і мастацтваў Юрый Іваноў стварыў мемарыяльную аўдыторыю народнага артыста Беларусі і СССР Уладзіміра Мулявіна.

Варта дадаць, што Юрый Іваноў – лаўрэат Нацыянальнага конкурсу друкаваных сродкаў масавай інфармацыі "Залатая Літара" ў намінацыі "Лепшы фотакарэспандэнт".

Хто б змог прыгнаць аўтамабіль МАЗ у Белавежскую пушчу да сапраўдных жывых зуброў, каб атрымаўся легендарны кадр? Ці зняць ансамбль "Песняры" зімой на ўдалай тройцы коней Мсціслаўскага конезавода? Здымак стаў вокладкай кнігі. І такіх эпізодаў мноства – і пра гэта ўжо не раз пісалі.

Мяне лёс звёў з Юрыем Сяргеевічам у "Грамадзянскай газеце". Я, як галоўны рэдактар, прапанаваў яму супрацоўніцтва з вельмі сціплым ганарарам. Ён пачаў весці газетную паласу з назвай "Ява". І вельмі хутка апошняя паласа газеты дзякуючы фотарэпартажам Іванова стала першай.

Памятаю, ён прывёз матэрыял з мястэчка Глыбокае, дзе мясцовы каваль выкаваў з металу цудоўную ружу. Фота атрымалася вытанчанае, але не менш запомнілася апісанне бытавой сцэнкі з жыцця гэтага раённага цэнтра.

Мужчына бамжаватага віду ў гастраноме папрасіў у Юрыя Сяргеевіча грошай: "Мамка хварэе, рыбкі просіць. Ахвяруйце, колькі зможаце…". Падабенства з эпізодам з кінафільма "Чапаев", падалося падазроным, але грошай мужычку Юрый такі даў, ды стаў назіраць. І сапраўды, неўзабаве той ужо ўліваў чвэртку гарэлкі ў бакал з півам. На пытанне аб куплі рыбы для хворай мужчына адказаў так: "Гарэлка з півам – гэта што? Ёрш, а ёрш – рыба!

Сваю выставу прац, пачынаючы з першай (1962 год), апублікаванай у газеце "Знамя юности" фатаграфіі, да цяперашняга часу, аўтар назваў так: "Паміж белым і чорным". А гэта ўся палітра фарбаў і адценняў, якімі так багатае жыццё.

Спыненае імгненне на здымках, а так хочацца сказаць палотнах, Іванова, не знікае ў невядомасці, а набывае новае гучанне.