У сантыметры ад соннай артэрыі: дзеці Данбаса аб раненнях і марах аб міры

Больш за 300 дзяцей з Данецка, Марыупаля, Енакіева, Валнавахі, Ясінаватай, Снежнага, Харцызска, Горлаўкі, Макееўкі да 9 кастрычніка будуць адпачываць ад жахаў вайны. У вачах рабят да гэтага часу страх і ўспаміны, ад якіх кідае ў дрыжыкі. Хлопчыкі і дзяўчынкі кажуць, што тут, у Беларусі, яны радуюцца самым простым рэчам – такім, як гарачая вада або зялёная трава.

Карэспандэнты Sputnik з’ездзілі ў лагер і пагаварылі з падлеткамі, якія бачылі, як у іх дамы ляцяць снарады, разрываюцца міны і гінуць мірныя людзі.

Шаснаццацігадовы Яраслаў Аксёнаў хоць яшчэ і школьнік, але пасля перажытага ў маі гэтага года, калі каля яго прызямліўся артылерыйскі снарад, гаворыць як дарослы. Асколачнае раненне ў шыю ён атрымаў, калі ўкраінскія войскі масіравана абстрэльвалі Данецк, а хлопец незнарок апынуўся ў цэнтры падзей.

"Ішоў з малодшым братам да бабулі. У нейкі момант проста перада мной, метрах у 70, упаў снарад. Асноўны ўдар прыйшоўся на дзевяціпавярховік, які стаяў побач, а мне ў шыю прыляцеў маленькі асколак. У сантыметрах ад соннай артэрыі. Брацік не пацярпеў", - кажа Яраслаў.

Ён успамінае, што некалькі хвілін ляжаў без прытомнасці прама на дарозе, калі ачуўся, дайшоў да хаты бабулі, дзе яму аказалі першую дапамогу. Хлопца аператыўна даставілі ў шпіталь, зрабілі аперацыю, наклалі швы. Пасля гэтага бацькі Яраслава адвезлі яго на рэабілітацыю ў Расію. Адтуль падлетак прыехаў у Беларусь.

На пытанне, што плануе рабіць пасля адпачынку ў Беларусі, ён сцвярджае, што вернецца ў Данецк, бо там усе сваякі. У наступным годзе Яраслаў заканчвае школу, пасля чаго будзе спрабаваць паступіць у Акадэмію грамадзянскай абароны МНС ДНР.

"А пакуль будзем чакаць міру", - па-філасофску заўважае ён.

Пяцікласніцы Маша Прымостка і Лізавета Вялікая прыехалі з горада Ясінаватая. Па іх словах, зараз у горадзе больш-менш спакойна. Гняце адно: у некаторых раёнах да гэтага часу няма вады, а святло ўключаюць толькі на некалькі гадзін у дзень.

"Мы здзівіліся, калі па прыездзе ў лагер нам сказалі, што гарачая вада тут ідзе круглыя ​​суткі, - хорам адзначаюць дзяўчынкі і прызнаюцца, што ў Беларусі ім вельмі падабаецца. - Нас водзяць на экскурсіі, у басейн, ходзім на дыскатэкі, гуляем у " настолкі", шмат ядзім – тут вельмі смачна гатуюць! З радасцю засталіся б у Беларусі, каб так было можна".

Іх аднагодкі – Дамір Аметаў і Дзіма Сінельнік – таксама з Ясінаватай. Хлопчыкі таксама ўзрадаваліся таму факту, што гарачая вада ў Беларусі – не рэдкасць.

"Тут вада ўвесь час ёсць, а там (у Ясінаватай - Sputnik) няма. Там толькі памыцца можна раз на два дні, а тут хоць кожны дзень", - з усёй сваёй дзіцячай непасрэднасцю кажуць рабяты.

Саша і Даша – брат і сястра, таксама прыехалі з Ясінаватай. Прызнаюцца, што заўсёды хацелі наведаць Беларусь, і вось іх мара здзейснілася. Тут спакойна і бяспечна, гаворыць Саша, - у адрозненне ад Ясінаватай, дзе па-ранейшаму ідуць абстрэлы.

– Пасля адпачынку ў Беларусі вернецеся назад у Ясінаватую?

– Я яшчэ пакуль не ведаю… Хутчэй за ўсё, пераедзем на час у Расію.

"Але калі б я ў той момант, як звычайна гэта бывае, выходзіла на працу, мусіць, мяне б ужо не было ў жывых", - разважае жанчына.

Паводле яе слоў, на гэты момант у горадзе працягваюцца абстрэлы, літаральна на днях быў абстраляны Ясінавацкі машынабудаўнічы завод, пацярпелі людзі.

"Перыядычна прылятае і па ўскраіне, і ў цэнтры, таму што гэта лінія фронту. Побач з намі Аўдзееўка, дзе працягваюцца актыўныя баявыя дзеянні", – тлумачыць Марына.

Тым не менш, паводле яе слоў, у Ясінаватую сталі вяртацца людзі, жыццё ў горадзе паволі наладжваецца.

"Вялікі дзякуй нашаму мэру, камунальныя службы ў штатным рэжыме працуюць, крамы функцыянуюць. Літаральна на працягу некалькіх гадзін падаецца святло, але вада – праблема, ёсць не заўсёды. Дзеці пакуль вучацца на дыстанцыёнцы, але пасля адпачынку ў Беларусі плануем часова пераехаць у Расію. Там дзеці змогуць прадоўжыць вучобу. А пасля заканчэння баявых дзеянняў вернемся дадому", - дзеліцца планамі Марына.

Паездка ў Беларусь для дзяцей з Данбаса стала магчымай дзякуючы дабрачыннаму фонду вядомага паралімпійца і матывацыйнага спікера Аляксея Талая, а таксама данецкім валанцёрам.

Аляксей асабіста змог прыехаць да рабят падчас першай змены, наведаў ён іх і зараз.

Адзін з падлеткаў, Дзмітрый Сідарэнка, які прыехаў з вёскі Камунараўка ў ДНР, прысвяціў Талаю верш уласнага сачынення.

"Я настолькі захапіўся гісторыяй Аляксея, што ўсю ноч пісаў верш у яго гонар. Дзіўнай сілы волі чалавек! – кажа хлопец і расказвае, як апынуўся ў Беларусі сярод астатніх 350 дзяцей з Данбаса. – Прыйшла пуцёўка ад данецкай грамадскай арганізацыі. Я, вядома, здзівіўся і вельмі ўзрадаваўся, таму што ніколі не быў за мяжой. Цяпер вучуся ў 10-м класе, пасля яго заканчэння планую паступаць на ваенную медыцыну. Хачу ратаваць жыцці і дапамагаць людзям".