Пухнатая гісторыя любві і цярпення: Наталля, 400 трусоў і кот Баюн

Гераіня нашага рэпартажу – зусім фантастычная віцябчанка Наталля Кашперава. У яе ёсць чатыры хобі, здавалася б, зусім розныя: пухнатыя трусы, калючыя кактусы, меданосны пчальнік і вышыванне крыжыкам з ідэальным вываратам выраба. За ўсім гэтым – штодзённая праца, і зацятасць.

Цудоўную гісторыю пра трусоў пад Новы год расказвае карэспандэнт Sputnik Тамара Бяляева.

Для Наталлі гадоўля трусоў, вядома, прыносіць прыбытак. У асноўным, яна трымае пароду Рэкс – гэта эліта ў трусіным свеце. Бізнес упісваецца ў класічную фразу з камедыйнай сцэнкі: "Трусы – гэта не толькі каштоўны мех, але і 3-4 кілаграма дыетычнага лёгка засваяльнага мяса". Хоць, трэба заўважыць, у рэксаў можа быць і больш.

Яна не хавае любві да сваіх вушасцікаў: "Як іх можна не любіць – абсалютна пазітыўныя, спакойныя жывёлы, не шумныя, не крыклівыя".

Паводле яе слоў, быў час, калі ў яе ўтрымлівалася да 400 трусоў, але пандэмія з яе забаронамі на паездкі ў іншыя краіны за племяннымі жывёламі гэтую сітуацыю крыху змяніла.

"На дадзены момант каля сотні вытворнікаў – гэта працоўныя трусы, якія вырабляюць пароднае патомства. Ёсць старэйшыя трусы і моладзь гэтага года. Гэта тое, што я пакінула сабе ў "рамонт" – калі старыя трусы сыдуць у шлюб па ўзросце, спішуцца на пенсію, то маладыя трусы зоймуць іх месца", - тлумачыць Наталля.

Заводчыца расказала: нягледзячы на ​​тое, што ў яе ўтрымліваецца такая вялікая колькасць трусоў, яна ўсіх, як кажуць, ведае ў твар.

Наталля не проста так спынілася на гэтай пародзе – рэксы не толькі прыгажуны з раскошным мехам, але і прызнаныя інтэлектуалы.

І сапраўды, у клетках і белыя, і плямістыя, як далмацінцы, і рудыя, і леапардавыя, і, вядома, з раскошным чорным кажушком.

Дарэчы, здымачнай групе Sputnik Наталля па сакрэце шапнула, што ў некаторых краінах ужо навучыліся так секцыянаваць чорных рэксаў, што шыюць з іх скурак "норкавыя" кажушкі.

Мы хадзілі па заснежаным прысядзібным участку, Наталля паказвала клеткі з трусамі, расказвала, як будавалася сядзіба і як яна пачынала свой пухнаты бізнес, як праводзіць выставы і куды ездзіла за новымі пародзістымі трусамі. Але асабліва запомніўся яе аповед пра тое, якую ролю трусы адыгралі ў выхаванні яе дзяцей.

"У мяне двое дзяцей выраслі, даглядаючы за трусамі. Яны ведаюць, як карміць іх, як пачысціць клетку. Трус, як і любая хатняя жывёла – гэта неабходны элемент выхавання любога дзіцяці, падлетка, таму што вучыць дзяцей быць адказнымі. Гэтак жа, як і дарослых", - кажа Наталля.

Наталля развеяла яшчэ адзін, самы распаўсюджаны стэрэатып, што трусоў трэба трымаць за вушы.

"Ні ў якім разе нельга труса так трымаць. Трэба зафіксаваць лапкі – каб не драпаўся. Дарослы трус – цяжкі, можна зламаць храсткі на вушах. Няправільна паднімаць яго толькі "за шкірку", трусу балюча – ён будзе пішчаць, крычаць. Калі так яго паднімаць, то абрываюцца капіляры і потым на тушцы бачныя сінякі", - распавядае заводчыца.

Аказваецца, правільна гэта рабіць так: адной рукой шчыльна зафіксаваць вушы і карак, а другой узяць знізу, разгарнуўшы труса лапамі ад сябе.

"У такім становішчы трусу не балюча, ён зафіксаваны, ён не драпаецца. Не скажу, што яму гэта падабаецца – але гэта бяспечна для людзей", - кажа Наталля.

Наталля схітравала, што да ўсіх сваіх гадаванцаў ставіцца аднолькава. Як аказалася, ёсць два любімчыкі.

Першы – гэта раскошны самец пароды Рэкс далмацін двухколерны.

Паводле яе слоў, у яго самы вялікі "гарэм" – 9 самак розных афарбовак.

У гаспадарцы ў Наталлі ёсць і любіміца – рэкардсменка па колькасці патомства.

Дасведчаны заводчык ведае пра сваіх гадаванцаў усё. У святле таго, што надыходзячы год па ўсходнім календары будзе годам Чорнага Вадзянога Труса, яна падзялілася сваімі назіраннямі аб іх характары.

Паводле яе слоў, трус жывёла асцярожная, сціплая. Таксама яны наравістыя і крыўдлівыя, але заўсёды застаюцца вернымі і любячымі істотамі.

Увесь час, які мы знаходзіліся на падворку, нас суправаджаў зусім раскошны, велізарны кот, такіх прынята зваць "кацяра". І вядома, як у любога ката, які сябе паважае, у яго ёсць свая жыццёвая гісторыя.

"А хочаце, забірайце яго ў Мінск! Забірайце! У мяне было дзесяць такіх катоў, засталося тры, усіх раздала пакупнікам трусоў", - раптам сказала Наталля. І амаль угаварыла – прычым таго, хто больш за ўсіх з нашай здымачнай групы не любіць катоў.

Мы вярталіся па заснежанай дарозе з вёскі Друкава ў Віцебск, калегі абмяркоўвалі трусоў, гасцінную Наталлю, мёд, якім яна ўсіх пачаставала на развітанне. А мне прыгадалася амаль казачная гісторыя з дзяцінства. У мяне быў сябар – вялікі шэры трус, яго звалі Шэрман. Ён жыў у сяброў маіх бацькоў.

Калі дарослыя 31 снежня садзіліся за святочны стол, нехта з гаспадароў дома казаў сваім сынам: "Рабяты, прынясіце Томе Шэрмана". Труса прыносілі з хлява, ён расцягваўся на канапе, я трымала яго за цёплыя вялікія вушы і расказвала пра свае дзіцячыя мары. Многія з іх, дарэчы, спраўдзіліся.