Духоўная інтэграцыя выратуе свет: у Мінску адкрылася выстава Пракапцова

Калумніст Sputnik Яўген Агурцоў-Кржыжаноўскі пабываў на гэтым своеасаблівым злёце беларускай творчай эліты.

Выстава Пракапцова можа на першы погляд здацца радавой падзеяй, але гэта не так. Па-першае, можна налічыць дадатковыя балы за арыгінальнасць. Не кожны здагадаецца адкрыць персанальную выставу ў дзень, гадзіну і нават хвіліну сапраўднага свайго нараджэння – 8 жніўня ў восем гадзін і восем хвілін раніцы.

Варта адзначыць, што Уладзімір Іванавіч – ганаровы доктар навук шэрага ўніверсітэтаў, заслужаны дзеяч мастацтваў, а галоўнае – ён акадэмік Расійскай акадэміі мастацтваў, што пацвярджае яшчэ раз цесныя духоўныя і адукацыйныя сувязі Саюзнай дзяржавы Беларусі і Расіі. Найвялікшыя творы расійскай культуры і мастацтва з’яўляюцца практычна пастаяннымі экспазіцыямі музея.

Цяпер уявіце сабе раніцу і поўны музей наведвальнікаў выставы. Скажу вам, было на што глядзець. Экспазіцыя аформлена такім чынам, што ўзнікае такое адчуванне, што вы глядзіце не на карціны на сцяне, а бачыце скрозь аконную раму дзіўны свет, створаны ўяўленнем мастака: вось партрэт Веры Паўлаўны, яго жонкі, якая пайшла з жыцця два гады таму, але якая, як гаспадыня, сустракае гасцей і ім рада.

Успамінаецца гісторыя вялікага кахання і вяселля гэтай пары, якая прысвяціла сябе культуры і мастацтву: ён – мастак, які чвэрць стагоддзя кіраваў галоўным музеем краіны, яна – доктар навук, мастацтвазнаўца, выкладала ва ўніверсітэце культуры.

А якія краявіды адкрываюцца погляду наведвальнікаў выставы: яны свецяцца знутры нейкім залацістым святлом, быццам уся зямля заліта сонечнымі промнямі, а фантастычны гай, а дзяўчыны нібы на арэлях гуляюць з месячным сярпом. Праўда, можа, гэта толькі я так усё ўбачыў?

Анатоль Тозік, які быў старшынёй Дзяржкантролю, віцэ-прэм’ерам, паслом у КНР, а цяпер працуе дырэктарам Рэспубліканскага інстытута кітаязнаўства імя Канфуцыя, сябруе з Пракапцовым і па даўняй традыцыі 8 жніўня прыходзіць у Мастацкі музей. "Усё так пераплецена ў нашым свеце. Уладзімір Іванавіч шмат зрабіў і робіць для развіцця культуры ў нашай краіне і за мяжой. Расія, а зараз і Кітай – у арбіце ўзаемаўплываў і гэта каштоўна. Так што мая прысутнасць тут заканамерная і натуральная, тым больш, што я да таго ж узначальваю таварыства беларуска-кітайскага сяброўства".

Мікалай Ладуцька, у мінулым старшыня Мінгарвыканкама, паведаміў, што Пракапцова ведае даўно: "Валодзя заўсёды быў яркай асобай. А яго служэнне дырэктарам Мастацкага музея – гэта сотні, калі не тысячы выставак расійскіх мастакоў у Беларусі і беларускіх у Расіі і не толькі іх. А гэта што? Гэта як мінімум духоўная інтэграцыя дзвюх краін. Не так эфектна і бачна, як поспехі эканомікі, але гэта фундамент, трывалая база, на якой трымаецца і будзе трымацца саюз дзвюх дзяржаў. Вы зразумейце, што духоўнае яднанне беларусаў і расіян – гэта шлях да таго, што вакол іх пачнуць аб’ядноўвацца і іншыя народы. Няўжо не так?".

Сам юбіляр сказаў, што 70 гадоў – гэта добра, што васьмёркі ў даце нараджэння запомніла яго маці, і тут сакрэту няма, што ў яго шмат сяброў, а гэта каштоўнасць непераходзячая і вечная.

Іграла самотная жалейка, ствараючы настрой лёгкага суму, настальгіі па мінулым, калі дрэвы былі вялікімі, а праблемы – маленькімі, калі наперадзе было больш, чым ззаду… Ці зноў гэта толькі мне здаецца? Але што не падлягае сумненню, дык гэта тое, што калі ў восем гадзін раніцы ў музей прыходзіць тры сотні наведвальнікаў, то ўжо сапраўды культура не памерла, а мастацтва таксама ў добрым здароўі.

І яшчэ. Людзі стаялі каля карцін і размаўлялі. Ім было цікава размаўляць. І я разумеў, што нават не наконт карцін, проста ўжывую глядзець на субяседніка і гаварыць.

І як жа мае рацыю Ладуцька, упэўнены, што духоўная інтэграцыя двух брацкіх народаў прывядзе да таго, што вакол іх з’явяцца трэці, чацвёрты і іншыя народы, якія ўспрымуць нашы каштоўнасці, і тады працэс узнаўлення духоўных традыцый стане незваротным.