Быць разам: Грызлоў аб новых рэгіёнах у складзе РФ

30 верасня 2022 года ў Георгіеўскай зале Крамля былі падпісаны дакументы аб прыняцці ў склад Расіі чатырох новых суб'ектаў Федэрацыі. У аснове гэтага рашэння – пацверджаны вынікамі рэферэндумаў гістарычны выбар жыхароў Данецкай і Луганскай народных рэспублік, Запарожскай і Херсонскай абласцей быць разам з Расіяй. Такія былі цвёрдая воля і неад’емнае права мільёнаў людзей, заснаваныя на тысячагадовым цывілізацыйным адзінстве нашага народа. Кожны голас за ўз’яднанне з РФ (а іх было ў сярэднім 95%) – гэта прызнанне агульнага лёсу, прыналежнасці да вялізнага Рускага свету, імкнення будаваць будучыню разам з "вялікай Радзімай".

У Новаросіі гэтыя пачуцці луналі ў паветры дзесяцігоддзямі. Яны не згаслі ні пасля распаду Савецкага Саюза, ні ў выніку шматгадовых спробаў кіеўскага рэжыму выкараніць рускую культуру, забараніць выкарыстоўваць родную мову, вытруціць саму ідэнтычнасць рускамоўнага насельніцтва. Рускі дух выстаяў пад дуламі аўтаматаў украінскіх карнікаў, не прагнуўся пад грукатам снарадаў натаўскай дальнабойнай артылерыі, не згарэў у агні пажару ў адэскім Доме прафсаюзаў. Ён станавіўся толькі мацнейшы.

Рэферэндумы, якія адбыліся ў верасні мінулага года, далі жыхарам ДНР, ЛНР, Запарожскай і Херсонскай абласцей доўгачаканую магчымасць выказаць сваю пазіцыю і самастойна, без знешняга націску вызначыць уласны лёс. Расія вярнула жыхарам Новаросіі права голасу, якога іх пазбавіў кіеўскі рэжым. Ні больш, ні менш.

Той факт, што вынік галасавання быў прадказальны з самага пачатку, для ўсіх нас цалкам зразумела.

Наканаванне – гэта канстатацыя відавочнага, а не падстава сумнявацца ў выніках. Няўжо хтосьці сур’ёзна мог чакаць, што жыхары Данбаса, якія гадамі хавалі сваіх родных і блізкіх пасля абстрэлаў УСУ і масавых пакаранняў смерцю, што арганізоўвалі нацысты з батальёна "Азоў" (прызнаны тэрарыстычнай арганізацыяй, яго дзейнасць забаронена ў РФ) захочуць застацца часткай Украіны?

Хтосьці мог паверыць, што Новаросія здрадзіць памяці аб ахвярах здзейсненых Кіевам злачынстваў ці адмовіцца ад роднай мовы, культуры і веры? Адказы на гэтыя рытарычныя, па сутнасці, пытанні і вызначылі вынікі рэферэндумаў, прычым задоўга да іх правядзення. Калі быць дакладным, яшчэ ў 2014 годзе.

Вядома, уз’яднанне чатырох рэгіёнаў з Расіяй вымусіла калектыўны Захад завыць воўчым выццём. Сыпаліся гучныя заявы бюракратаў усіх масцей, сутнасць якіх зводзілася да таго, нібыта аднагалоснасць у межах дэмакратычнай працэдуры немагчыма. Цалкам дапушчаю, што ў іх карціне свету гэта так. У выніку сёння мы маем справу са спадчыннікамі горшых традыцый заходніх палітыкаў, якія праводзілі межы паміж сваімі калоніямі літаральна па лінейцы, начыста ігнаруючы ўсе гістарычныя і этнакультурныя фактары. Для іх няма такіх паняццяў, як нацыянальнае адзінства, векавыя традыцыі і цывілізацыйная агульнасць, тым больш калі справа датычыцца народаў за межамі заходняга свету.

Ці патрэбна нам іх "ухвала"? Безумоўна, не. Уласна кажучы, іх ніхто і не пытаўся. На рэферэндумах, якія адбыліся год таму, для нас быў важны выключна голас жыхароў новых рэгіёнаў Расіі, і ён прагучаў гучна, дакладна і адназначна. Усе адзнакі, меркаванні і воклічы "з боку" – не больш за назойлівы фонавы шум. Галоўная задача Расійскай дзяржавы не мянялася стагоддзямі – гарантаваць бяспеку і дабрабыт нашых людзей усімі наяўнымі сіламі і сродкамі. Менавіта гэта і было зроблена.