Насуперак забаронам урачоў: няпросты шлях паралімпійскага чэмпіёна Ігара Бокага

Беларускі спартсмен Ігар Бокій на Паралімпіядзе ў Парыжы заваяваў пяць залатых медалёў, стаўшы 21-разовым чэмпіёнам Гульняў. За яго трыумфам крыецца велізарная праца на трэніроўках і пераадоленне сябе. Нягледзячы на ​​высокія званні і ўзнагароды, атлет застаецца сціплым, не забываецца на родную школу і басейн.

Sputnik з’ездзіў на малую радзіму чэмпіёна і даведаўся, якім Бокій быў у юнацтве.

Спартыўны шлях Бокій пачынаў у Бабруйску. Яго ў дзяцінстве прывялі ў секцыю плавання бацькі. Спачатку хлопчык не вельмі хацеў займацца гэтым відам спорту, але з часам палюбіў яго.

Паступова пачалі прыходзіць і першыя сур’ёзныя вынікі, але раптам у падлеткавым узросце ў Бокага моцна пагоршыўся зрок: абследаванні ў афтальмолага паказвалі ад –17 да –19. Урачы забаранілі юнаму спартсмену ўдзельнічаць у спаборніцтвах. Здавалася, пра выступленні на турнірах і алімпійскія медалі можна забыцца.

Але яго першы трэнер Наталля Паздзякова не разгубілася і звярнулася ў Паралімпійскі камітэт, які дазволіў выступаць будучаму чэмпіёну.

Бокій у школьныя гады, нягледзячы на ​​вялікую трэніровачную нагрузку, паспяваў атрымліваць веды. Не закідваў заняткі ў роднай СШ №27 імя В. Харужай, дзе правучыўся да восьмага класа.

Зараз школа шматразовага чэмпіёна Паралімпіяд узорная і карыстаецца вялікай папулярнасцю: навучаюцца тут каля тысячы хлопчыкаў і дзяўчынак. На ўваходзе вісіць фатаграфія Бокага з Парыжа – з залатым медалём. У школе перапынак, таму можна падслухаць і размовы школьнікаў, у якіх раз-пораз гаворка заходзіць аб спаборніцтвах у Францыі. Узнагародамі свайго суайчынніка тут ганарацца, плануюць зрабіць і экспазіцыю, прысвечаную чэмпіёну.

Фатаграфіі паралімпійца можна ўбачыць і на стэндах у школе, тут жа захоўваюцца архіўныя здымкі юнага Ігара.

На стэндзе дасягненняў размясцілася мноства кубкаў розных гадоў. Калісьці тут быў і Паралімпійскі медаль Бокага, які ён падарыў на 50-годдзе школы, але дырэктар вярнула ўзнагароду чэмпіёну – занадта дарагі падарунак.

Бокій у школе быў добразычлівым, мэтанакіраваным і прыстойным хлопцам, успамінае яго настаўнік фізкультуры і здароўя Ігар Яловік.

У той жа час Бокій у школе быў душой кампаніі, сябраваў з аднагодкамі, заўсёды знаходзіўся ў калектыве ў цэнтры ўвагі. Нягледзячы на ​​праблемы са зрокам, любіў гуляць у футбол і валейбол.

Нягледзячы на ​​шчыльны графік, час на вучобу будучы чэмпіён знаходзіў. Актыўна ўдзельнічаў і ў жыцці школы: спартакіяды, спаборніцтвы. Ад яго не чулі слова "не". У школе ведалі, калі Ігар выступае на спаборніцтвах, можна быць спакойнымі за вынікі – гарантавана будзе медаль.

Калі Бокій прыязджае ў родны Бабруйск, абавязкова заходзіць у школу, мае зносіны з вучнямі, фатаграфуецца. Дарэчы, плаванне тут вельмі папулярнае, прыклаў да гэтага руку і чэмпіён, які натхніў шматлікіх рабят.

Яловік лічыць, што Бокій цалкам можа пабіць медальны рэкорд (23 залатыя ўзнагароды Алімпіяды) Майкла Фелпса і прыняць удзел у наступных Гульнях. Хаця такое параўнанне Ігару з амерыканскім плыўцом не падабаецца.

"Ён мне кажа: я Бокій, а не Фелпс. Не імкнуся пабіць яго рэкорды, устанаўліваю свае", - дадае Яловік.

Настаўніца геаграфіі Вольга Кандратчык нядоўгі час была класным кіраўніком будучага чэмпіёна. Яна запомніла Бокага шустрым, працавітым і старанным вучнем, які "не бегаў за дзяўчынкамі па калідоры".

"Яму вельмі моцна падабалася матэматыка, але потым ён пачаў паказваць добрыя вынікі ў плаванні і стаў больш увагі надаваць спорту. Таму перайшоў пад класнае кіраўніцтва Алены Мікалаеўны Прасветавай", - расказвае выкладчык.

Паводле яе слоў, Ігар не прагульваў урокі і нават не спазняўся на заняткі, нягледзячы на ​​частыя спаборніцтвы і вялікую трэніровачную нагрузку.

Яна звяртае ўвагу на тое, што зараз, калі Ігар у Бабруйску заўважае выкладчыкаў, заўсёды падыдзе, прывітаецца, пацікавіцца, як справы. Нягледзячы на ​​вялікія заслугі, спартсмен застаецца пачцівым і простым, "без зорнай хваробы".

Другім домам для Бокага стала дзіцяча-юнацкая спартыўная школа №4. Цяпер яна называецца спецыялізаванай ДЮСШ алімпійскага рэзерву і размясцілася за горадам на беразе маляўнічага возера Лясное. Дабрацца сюды няпроста – спарткомплекс знаходзіцца за пяць кіламетраў ад Бабруйска.

Хвойны пах, прырода вакол і цішыня. Мабыць, у такіх умовах і куюцца будучыя чэмпіёны.

Зараз у школе займаюцца 73 чалавекі з абмежаванымі магчымасцямі, кіруюць трэніровачным працэсам усяго тры спецыялісты. Фатаграфія ўсмешлівага Бокага з медалямі сустракае на ўваходзе наведвальнікаў спарткомплексу.

Трэнер-выкладчык аддзялення інваспорту па плаванні Радзівон Сініцын расказвае, што рэгулярна бачыцца з тытулаваным паралімпійцам на Кубку і чэмпіянаце рэспублікі. Бокій туды прыязджае ў ролі бясспрэчнага фаварыта, а выхаванцы бабруйскага настаўніка толькі пачынаюць спартыўны шлях і імкнуцца сфатаграфавацца з Ігарам на ўдачу.

Ён падкрэслівае: працаздольнасць Бокага ўражвае, а для таго, каб палепшыць вынікі, даводзіцца выкладвацца на поўную.

Аднак страціць зрок, не зламацца маральна, перайсці ў паралімпійскі спорт і захаваць матывацыю – шмат чаго варта.

"Уявіце, хлопец увайшоў у групу здаровых і наступіла імклівае пагаршэнне стану – упаў зрок. Што ён адчуваў? Рабяты, якія перажылі падобнае, кажуць, што надыходзіць паніка. Яны пачынаюць больш востра перажываць увагу да сябе", - кажа трэнер-выкладчык.

Паводле яго слоў, людзі з абмежаванымі магчымасцямі могуць адмаўляць каханне, сяброўства, паглыбіцца ў сябе і стаць больш закрытымі.

"Як Ігар пераносіў страту зроку? Яго калегі расказвалі, што ён рэзка рэагаваў на любыя колкія выказванні, перажываў", - распавядае Сініцын.

Настаўнік адзначае, што трэніраваць дзяцей з абмежаванымі магчымасцямі няпроста, трэба ўвайсці да іх у давер, наладзіць кантакт. Здольнасці растуць не скачкападобна, а павольна, але, калі праходзіць адаптацыя – гэта дзесьці паўгода, ужо пачынаецца нармальная праца.

Бывае і такое, што каманда можа аб’явіць байкот трэнеру, калі не згодна з нейкім рашэннем.

"У маёй практыцы здараліся калектыўныя пратэсты. Для гэтага ёсць капітан каманды, які кажа ад імя калектыву, каб даносіць пазіцыю. У нас зараз капітан памянялася, дзяўчынка паступіла ва ўніверсітэт фізкультуры і з’ехала займацца да трэнера Ігара Бокага", - дадае Сініцын.

Спорт для людзей з абмежаванымі магчымасцямі – гэта шанс прайсці сацыялізацыю, паверыць у свае сілы і самарэалізавацца, лепш зразумець сябе.

У СДЮШ алімпійскага рэзерву і сярэдняй школе №27 пільна сачылі за выступленнямі свайго земляка ў Парыжы і, вядома ж, хваляваліся за яго. Пяць залатых медалёў Паралімпіяды – гэта не проста лічбы, але і яшчэ адзін доказ, што людзі з абмежаванымі магчымасцямі здольны на многае.