На пытанне "Як з вамі можна звязацца?" айцец Георгій, святар кафедральнага сабора святой праведнай Ганны ў Стоўбцах заўсёды адказвае - "Поп.by".
На самай справе ў прасунутага бацюшкі няма свайго сайта - ён проста жартуе. Аднак у інтэрнэт ён сапраўды заходзіць, а яшчэ слухае музыку, якая калісьці і прывяла яго ў храм - цяжкі рок.
Чаму царква - не іншая планета і што добрага яна можа даць чалавеку, айцец Георгій растлумачыў Sputnik.
Чалавек і камунізм
"Калі чытаю інтэрв'ю свецкіх журналістаў са святарамі, ствараецца ўражанне, што размаўляюць людзі з розных планет", - з такіх слоў пачынаецца наша сустрэча.
Айцец Георгій сумна ўсміхаецца, але не праходзіць і секунды, як з запалам пытаецца: а хочаце пачуць адваротнае?
"Святары значна бліжэй да звычайных людзей, чым тыя могуць сабе нават уявіць", - кажа бацюшка.
Наш суразмоўца, тады проста Юрый, нарадзіўся ў звычайнай савецкай сям'і ў Маладзечне. Святароў у родзе не было. Але ідэя пра Бога ў сям'і прысутнічала - у бабуль дома былі абразы, ведалі пра галоўныя хрысціянскія святы.
Звычайная сям'я, звычайныя будні. У пачатковых класах у жыцці Юрыя адбылася сустрэча, якая адбілася на яго адносінах да савецкай улады.
"Нас вучылі, што самае галоўнае - трэба быць падобным да "добрага дзядулі Леніна". Але ўсяму прыходзіць свой час. І зямная праграма жыцця "я павінен" дала збой", - успамінае суразмоўца Sputnik.
"Аднойчы, позна вечарам, пачуў званок. Адкрыўшы дзверы, я ўбачыў дзядзечку. Тоўсты, мардаты, з тэчкай у руцэ. З пенай каля рота дзядзечка пачаў махаць на мяне тэчкай і крычаць пра тое, што ён прымусіць зламаць нядаўна пабудаваны хлеў, пабудову якога бацькі павінны былі ўзгадніць. І тады я падумаў, што ў "добрага дзядулі Леніна" не могуць быць такія ўнукі. Ленін памёр у маім сэрцы і розуме, а сам я ўпершыню, праўда, у розуме толькі, паслаў дзядзечку далёка-далёка, выкарыстоўваючы словы, пачутыя каля крамы", - дадае ён.
Айцец Георгій прызнаецца, што ніяк не можа зразумець ідэалогію, якая пічкае чалавека "светлым будучым" і якой ён чамусьці ўвесь час нечым абавязаны.
"Чаму я павінен працаваць у імя светлай будучыні, калі цяперашняя пратухла і прасмярдзела? Чаму я нешта павінен чамусьці безаблічнаму? Нічога не павінен", - адзначае святар.
"Я павінен толькі ведаць праўду пра той час: аб чырвоным тэроры, раскулачванні, зверствах НКУС і ГУЛАГу", - кажа ён.
Heavy metal і дэрмацінавая куртка
У 80-я ў Савецкі Саюз прыйшла перабудова, якая прынесла перамены ў жыццё ўсёй краіны і, натуральна, Юры. У яго жыццё нечакана ўварваўся хэві-метал.
"Аднойчы ў школу прыйшоў чалавек у цывільным, які распавёў пра тое, як дзікі Захад праз рок-музыку разбэшчвае савецкіх дзяцей. Прынёс ён з сабой фатаграфіі Kiss і AC/DC. Пасля яго сыходу многія задумаліся - а дзе нам такія дастаць?" - з усмешкай успамінае бацюшка.
Да канца школьных гадоў камсамольская натура Юрыя расперазалася. Ён адважна рабіў заявы аб тым, што Германія аб'яднаецца, а СССР разваліцца і што ад савецкага мінулага пара даўно адмовіцца.
"Выгаблевалі мяне, як Бураціна, але ў сувязі з перабудовай не моцна, хоць адчувальна", - успамінае суразмоўца агенцтва.
З-за сваёй пазіцыі да камунізму Юры не пайшоў у галоўную ВНУ краіны - БДУ. Хоць накіраванне на гістфак у яго было. Ён паступіў у прафтэхвучылішча. Затым былі два гады арміі і праца па спецыяльнасці.
Але прафесійнае станаўленне, як і бытавыя клопаты, не асоба турбавалі яго ў тыя гады. Адзіным жаданнем Юрыя было замкнуцца ў пакоі з кнігамі і нікуды не выходзіць.
Яго любімым адзеннем была дэрмацінавая куртка з нашыўкамі Iron Maiden, Exodus і Kreator, якія некалькі нервавалі пажылых людзей. А асноўным музычным матывам - гурт Mercyful Fate, пра які суразмоўца зараз кажа "100-працэнтны сатанізм".
Трохі пра Джона Ленана
Верагодна, псіхолагі сказалі б, што Юрый сутыкнуўся з першым сур'ёзным крызісам у сваім жыцці. Малады чалавек пазнаваў навакольны свет, быў не згодны з яго ўстаноўкамі і нават кідаў яму выклік.
Але, як святар, наш суразмоўца адзначае: "Гэта быў відавочны рух душы супраць Бога". У нейкі момант у рукі Юрыя патрапіла Евангелле. А паколькі хлопец любіў не проста чытаць кнігу, а разбіраць яе па кавалачках, нескладана здагадацца, што было.
"Мне здавалася, што Бог - тыран, які забірае ў нас свабоду. Было адчуванне, што Евангелле - гэта крыху састарэлая кніга. Мы жывем па іншых законах. Потым я даведаўся, што такія думкі - гэта не навіна, што Джон Ленан казаў, што хрысціянства сыдзе. Я яшчэ пасмяяўся", - успамінае бацька Георгій.
Магчыма, хтосьці падумае, што праблема Юрыя была ў тым, што ён занадта шмат думаў. Таму яго так шмат цікавіла, што адбываецца навокал. Ён жа лічыць, што проста шукаў сябе.
У такім "руху супраць Бога" хлопец правёў з 1988 па 1993 гады. А потым у яго жыцці адбылося нешта незвычайнае.
"Ёсць такі выраз - праходзіў міма царквы і проста зайшоў. Вось так са мной і здарылася. Гэта быў Свята-Духаў Кафедральны сабор. Справа была зімой. Вырашыў разабрацца з тым, што сабраў у сваім сэрцы. Прыйшоў "падрыхтаваны", з уласным бачаннем біблейскіх тэкстаў. Насустрач мне выйшаў чалавек, праз якога Бог перавярнуў усё маё жыццё да гэтага моманту - протадыякан сабора айцец Леанід Бажко", - успамінае айцец Георгій.
Без папсы - і дзякуй Богу
Размова ў храме атрымалася доўгай. На кожнае сваё пытанне Юрый атрымаў адказ. І раптам зразумеў: ён чытаў Евангелле шыварат-навыварат і бачыў у ім толькі тое, што хацеў бачыць.
Пасля гэтага стала змяняцца яго жыццё. Некаторы час 23-гадовы хлопец правёў пры храме ў сяле Чырвоным Маладзечанскага раёна.
"Айцец Павел Хадакоўскі нямала прыклаў сіл і цярпення. Цяпер той час уяўляецца адным з лепшых у жыцці: табе вядомыя твае памылкі, табе вядомыя свае страсці і заганы, а наперадзе жыццёвы шлях для іх пераадолення", - успамінае суразмоўца Sputnik.
У апошнія гады святар служыць у Стоўбцах. Але перакананы, што Касцёл свабоды не забірае, хутчэй наадварот. А ў якасці прыкладу адкрывае плэйліст свайго камп'ютара. Там у айца Георгія загружаныя песні Озі Осбарна, гуртоў "Ария", "Мастер", "Черный кофе", той жа добры стары Kreator, Black Sabbath, DIO.
Кажучы пра музыку, бацюшка любіць пажартаваць: "Папсу ніколі не любіў - дзякуй Богу".
А потым цалкам сур'ёзна дадае: жыццёвую мудрасць можна знайсці не толькі ў Бібліі, але і ў цяжкім року.
"У гурта "Ария" ёсць выдатная кампазіцыя "Там, высоко". У ёй пра грамадства дакладна сказана: "Но ходят и смеются, не зная, что их нет"... Людзі жывуць і думаюць пра грошы і маёмасць. А далей што?" - адзначае бацюшка.
"Калі няма Бога - то і нас няма, жывем па сваіх каштоўнасцях і амбіцыях. Калі з'яўляецца Бог, то з'яўляюцца такія творы, як "Владимирская Русь", "Пепел на ветру", "Город, стоящий у солнца", - з усмешкай дадае ён.
Аплявуха ад бабулі
Ці ўся вера - пост і малітва?
"Ёсць у жыцці Касцёла Тыдзень аб Страшным Судзе. У гэты дзень чытаецца нам Евангелле пра тое, што вера ў Бога не заключаецца ў колькасці малітваў, паклонаў, строгасці пастоў", - кажа айцец Георгій.
"Пачатак шчырай веры - наша стаўленне да навакольных людзей. Дзе сказана, што начальнік павінен хаміць падначаленаму? Дзе гаворыцца пра тое, што падначаленыя павінны злаваць начальніка? Не Бог сыходзіць ад мяне - я сыходжу ад Бога", - дадае ён.
Наша гутарка ўжо заходзіць пра форумы.
"Паглядзіце, колькі нянавісці і злосці ў нашым свеце. Я да форумаў стаўлюся вельмі насцярожана. Уявіце сітуацыю: сабраліся хірургі, абмяркоўваюць нейкую тэму. Тут з'яўляюся я і кажу: "Няправільна, трэба вось так пацыента рэзаць". А я - ніхто. Калі чытаеш каментары ў інтэрнэце, асабліва на рэлігійныя тэмы, гэта проста змрок. Людзі не разумеюць, не асэнсоўваюць, але кажуць так, як быццам яны супербагасловы", - адзначае бацюшка.
А вось іншы прыклад. Ён ужо з царквы.
"Неяк у храм зайшла бабуля з унукам. Той не выспаўся. Увогуле, на сваёй хвалі. Ён задае бабулі пытанне, яна яго абарвала. Праз паўгадзіны зноў атакуе бабулю, тая ж рэакцыя. У канцы службы падыходзяць да крыжа, хлопец зноў задае пытанне, і бабуля, нічога не тлумачачы, дае яму аплявуху. А потым мы здзіўляемся, адкуль атэісты бяруцца", - дадае святар.
Бацюшка-рэпер
У царкве ў айца Георгія адкрыўся новы талент - пісьменніцкі. Бацюшка часам піша вершы да рок-музыкі, і тут жа - дзіцячыя казкі.
Ёсць у яго архіве "Калабок" на новы лад. Нам яе бацюшка вырашае зачытаць як рэп:
"Я не овощ и не фрукт.
Звать меня – Хлебопродукт.
Меня в тесте замесили,
Свежим маслицем полили.
В русской печи испекли,
Колобком пронарекли".
У айца Георгія растуць двое сыноў. Ён прызнаецца, што ў храм ніколі нікога не цягнуў. Бо вядома, што сілком мілы не будзеш.
Старэйшы сын пакуль яшчэ не знайшоў сябе. То гітару асвойвае, то дрэды пляце, то за фатаграфію возьмецца, распавядае суразмоўца. Малодшы пайшоў у айцішнікі.
Адзінае, пра што папрасіў сваіх дзяцей айцец Георгій, - часцей зазіраць у Біблію і Евангелле. Святар прызнаецца: так, у іх ёсць незразумелыя моманты. Але асноўныя праўды наша сэрца ўмее распазнаваць: не лічыць сябе лепш і вышэй за ўсіх, больш любіць бліжняга, абараняць слабога, не жадаць чужога.
