Калі першы і адзіны прэзідэнт СССР Міхаіл Гарбачоў вырашыў стварыць пул, яго прэс-сакратаром быў сябар сям'і журналіста Алега Шчадрова. Сустрэўшыся з ім, прэс-сакратар сказаў:
"Я вырашыў ствараць пул, і ты будзеш у ім першым журналістам. Пачнем з інтэрв'ю з прэс-сакратаром прэзідэнта", - успомніў Шчадроў.
Гэтая прапанова не магла не ўзрадаваць журналіста, але тут прэс-сакратар Гарбачова працягнуў напісанае інтэрв'ю і прапанаваў проста ўставіць у яго пытанні. Гэта прыклад таго, як прэс-сакратарам працаваць не трэба.
А вось палова вядомасці экс-прэзідэнта Грузіі Эдуарда Шэварнадзэ, на думку Шчадрова, належыць яго прэс-сакратару.
Як трэба працаваць прэс-сакратарам, вядучы трэнер у галіне практычнай журналістыкі, кіраўнік навучальных праграм МІА "Россия сегодня" распавёў прэс-афіцэрам органаў унутраных спраў падчас майстар-класа ў рамках адукацыйнай праграмы SputnikPro.
І жыццё прэс-сакратара была дзівосным
"Прэс-сакратар - гэта чалавек, які прымушае шырокую грамадскасць прыняць трактоўку падзей, якая выгодная яго начальніку. Гэта перакладчык з афіцыёзнай мовы на нармальную", - распавёў Шчадроў.
Сам лектар прэс-сакратаром не быў, затое ён шмат гадоў з імі працаваў.
"Бачыў больш журналістаў, чым вы прэс-сакратароў", - пажартаваў Шчадроў, пачынаючы свой выступ, і адзначыў: многія функцыі, якія раней выконвалі журналісты, зараз выконваюць прэс-сакратары.
Ён прызнае: раней па сур'ёзнасці прэс-сакратар мог параўнацца з метрдатэлем дарагога рэстарана.
"І жыццё яго была дзівосным", - рэкламуе Шчадроў працу прэс-сакратароў у недалёкім мінулым і тлумачыць: ад іх залежала, ці атрымае журналіст інфармацыю.
Але інтэрнэт змяніў і прэс-сакратароў, і журналістаў. Раней, кажа лектар, журналіст часам лепш за прэс-сакратара разбіраўся ў тэме і за лічбу, якую яму падаюць, можна было быць спакойным. Цяпер вузкія спецыялісты практычна зніклі.
"Раніцай журналіст быў на паказе мод, днём пісаў пра патапленне жырафа, а ўвечары прыйшоў на прэс-канферэнцыю МУС. Гэта жудасна, але іншага няма. Прафесійны журналіст як клас амаль знік", - кажа Шчадроў.
"Не даюць - пайду і дастану"
Яшчэ адно новаўвядзенне, якое прынёс інтэрнэт, - ведамства страцілі манаполію на інфармацыю.
"Не даюць - пайду і дастану", - тлумачыць Шчадроў пазіцыю журналіста.
Ёсць і пазітыўныя бакі для прэс-сакратароў у з'яўленні інтэрнэту: ім зараз не патрэбен журналіст, каб трансляваць навіны. Афіцыйны прэс-сайт можна выкарыстоўваць з тымі ж мэтамі, што раней - старонкі газеты.
А вось прэс-рэліз як жанр ужо не запатрабаваны.
"І добра, гэта быў самы сумны жанр", - заяўляе Шчадроў і вучыць жанрам нянудным.
Чытачу багацце інфармацыі не заўсёды на руку, перакананы лектар.
Чалавек идзе даведацца, што новенькага, а яго, замест таго каб даць шклянку вады, акунаюць галавой у бочку", - тлумачыць ён. Чалавеку часам патрэбна іншая дапамога для таго, каб разабрацца ў інфармацыі.
Раней на медыяполі выйграваў той, хто першым адказваў на пытанне "Што здарылася?". Але зараз жадаючых адказаць на яго шмат, і таму першае пытанне чытача змянілася.
"Першае пытанне чытача - ну і што? Цяпер выйграе той, хто першы на яго адказвае", - кажа Шчадроў і тлумачыць на прыкладзе. Калі ён тэлефануе маме з паведамленнем пра тое, што ў Маскве сёння было 30 градусаў цяпла, гэта нічога не значыць. Але вось калі кажа, што гэта тэмпературны рэкорд за 40 гадоў - маме становіцца цікавей.
"Падзеі, кантэкст і пытанні - гэта гісторыя", - тлумачыць Шчадроў і ўспамінае свой досвед працы ў інфармацыйным агенцтве "Рэйтэр". Адзін з прынцыпаў агенцтва: не паведамляць пра падзеі, а распавядаць гісторыю.
Каб зацікавіць чытача, трэба распавядаць пра тое, што ўплывае на яго жыццё, пра тое, што выклікае эмоцыі. Можна зацікавіць яго і новым паваротам старой гісторыі.
Што трэба ведаць пра чытача
Важна ведаць таксама і тое, што сучасны чытач вельмі заняты - ці хоча такім здавацца. Калі ён праводзіць на сайце хаця б 2,5 хвіліны - гэта цудоўна.
"Яму няма справы да прыгажосці вашай прамовы. Патрэбна простая гісторыя", - падкрэсліў Шчадроў.
Да таго ж чытач не лаяльны. Пакаленнямі на адну газету больш не падпісваюцца. Інфармацыю бяруць з агрэгатараў і сацсетак, і часта людзям усё роўна, дзе яе апублікавалі. Да таго ж чытаць з экрана так жа ўважліва, як з ліста паперы, даволі складана.
Поспех прэс-сакратара расійскага МЗС Марыі Захаравай як раз у тым, што ў яе атрымоўваецца распавядаць гісторыі, лічыць Шчадроў. Адсюль і цытаванасць.
А тых, хто піша матэрыялы, Шчадроў заклікаў "пастаянна шукаць галаву аленя". Гэта значыць адточваць сваё майстэрства, каб здолець у звычайным карчы разгледзець незвычайную гісторыю і пасля ператварыць корч у тую сама галаву аленя.
