Юная беларуская актрыса Наста Пляц згуляла галоўную ролю ў фільме па рамане Віктара Марціновіча "Возера радасці". Дзяўчынка, якая з трох гадоў расла ў магілёўскай SOS-дзіцячай вёсцы, атрымала прыз "Лепшая актрыса" на іспанскім фестывалі FICBUEU.
Сам фільм атрымаў на фестывалі яшчэ дзве ўзнагароды - Best Art Direction, Prize of Jury.
Аўтар рамана "Возера радасці" Віктар Марціновіч з'яўляецца ў карціне ў адной з эпізадычных роляў. Пасля трыумфу фільма ў Іспаніі ён прызнаўся - лічыць гэтую кнігу найменш кінематаграфічнай з усіх сваіх раманаў і рады адвазе рэжысёра Аляксея Палуяна, які ўзяўся за экранізацыю.
"Я бачыў, як яна іграе"
"Возера радасці" - гісторыя сталення дзяўчынкі Ясі, якую расійскі выдавец рамана Барыс Пастэрнак называў "беларускай Скарлет О'Хара". Адна з важных тэм рамана - гісторыя кахання і нелюбові ў сям'і.
Для Насты Пляц, якая згуляла Ясю, выезд на здымкі стаў першай у жыцці вылазкай за межы Магілёўскай вобласці, дзе яна з трох гадоў выхоўвалася ў SOS-вёсцы, распавёў Марціновіч.
"Чалавек вырас у SOS-вёсцы, фактычна ў прытулку. Для яе тэма любві бацькоў гучыць асабліва востра. Я ж гэтую тэму прыдумаў. Я разумею, наколькі важна любоў сям'і, любоў бацькі або маці, важная для любога чалавека, але для яе гэта тэма асабліва балючая", - распавядае Марціновіч.
У лютым Наста паехала ў Францыю, дзе фільм рэжысёра Аляксея Палуяна ўпершыню паказалі гледачу на прэстыжным фестывалі кароткага метра ў Клермон-Феране.
"Гэта ўжо было крута. А цяпер яна атрымлівае прыз у намінацыі "Лепшая актрыса", не з'яўляючыся прафесійнай актрысай, у Іспаніі. Гэта ірве мозг. Я ўпэўнены, што яе лёс складзецца добра, таму што я бачыў, як яна іграе - гэта нешта неверагоднае, правда", - пераконвае Марціновіч.
Актрысай Насту, па словах Марціновіча, зрабіла сутыкненне з жыццём.
"Якім чынам людзі становяцца мастакамі, акцёрамі, пісьменнікамі? Я толькі што выйшаў з Гомельскай абласной бібліятэкі, дзе праходзіць выстава лялечнага майстры Марыны Скідан. Гэта чалавек, які ўсё сваё жыццё прапрацаваў у канструктарскім бюро ў Гомелі - і раптам пачаў рабіць лялькі і маляваць. Я бачыў яе малюнкі і разумеў, што Акадэмія мастацтваў не так важная, як важна сутыкненне з жыццём. У выпадку з Настай Пляц сутыкненне з жыццём зрабіла яе вялікай актрысай", - кажа Марціновіч.
І Наста ўжо атрымала "пячатку якасці" на сваё майстэрства на прэстыжным еўрапейскім фэсце.
"Не трэба думаць, што гэта слава"
Сам Марціновіч лічыць "Возера радасці" найменш кінематаграфічнай са сваіх кніг.
"Гэта доўгая гісторыя пра чалавечы лёс, у якой чалавек змяняецца - што вельмі складана паказаць на экране. Я вельмі рады адвазе Аляксея, рады, што яго гэтая гісторыя натхніла на фільм. Тая тэма любові і нелюбові ў сям'і, якая зачапіла яго, была блізкая і мне", - кажа пісьменнік.
Але тры прызы на міжнародным кінафестывалі не значаць адназначнага прыняцця на радзіме. У Беларусі фільм пакажуць у лістападзе - на "Лістападзе", і ва ўсіх з'явіцца магчымасць ацаніць акцёрскае майстэрства Насты.
Разважаючы аб прыняцці самога рамана, Марціновіч прызнае, што беларускія пісьменнікі дзеляцца на два тыпы - адны аблашчаныя славай у сябе на радзіме, іншыя шукаюць сваю публіку за яе межамі.
"Я не ведаю, як бы склалася жыццё Марка Шагала, калі б пасля вяртання на радзіму з Парыжа ён быў добразычліва прыняты родным горадам. Ён не быў добразычліва прыняты родным горадам, яго жыццё з 1914 па 1920 гады была чарадой няўдач. Напэўна, таму ён стаў кімсьці за межамі роднага горада", - кажа пісьменнік, але прызнае - слава і вядомасць на радзіме не менш важная, чым пераклады на іншыя мовы.
"Жывеш ты на радзіме. Нават калі ты не жывеш у сябе на радзіме, радзіма застаецца ў табе, і калі ты застаешся пасербам, калі ты мясцовымі крытыкамі, мясцовымі прэміямі абдзелены, як было да атрымання Нобелеўскай прэміі са Святланай Алексіевіч, то гэта даволі горкая сітуацыя. Не трэба думаць, што гэта слава", - кажа Марціновіч.
