Дзмітрый Паўлючык з Пінска з'язджае з горада ў вёску Дамашыцы, дзе ў яго ёсць участак зямлі і невялікі домік, пабудаваны сваімі рукамі. Ён служыць яму майстэрняй. Тут нараджаюцца яго працы: плеценыя з лазы ложкі, камоды, крэслы-качалкі, сталы, крэслы.
Вырабам мэблі Дзмітрый захапіўся не адразу. Пачынаў з малога: кошыкі, абажуры. Атрымлівалася не адразу, але упартасць і праца, кнігі, інтэрнэт, дзе вельмі шмат карысных саветаў, прынеслі свой плён. Упадабаны занятак не кінуў, а з гадамі і руку набіў. Удзел у выставах-кірмашах, параўнанне сваіх вырабаў з працамі іншых майстроў умацавалі упэўненасць у тым, што ў яго атрымліваецца і атрымліваецца нядрэнна.
Сёння ён ужо вопытны майстар. За плячыма творчы шлях даўжынёю ў 21 год. Многія, хто пачынаў з ім асвойваць лозапляценне, даўно ўжо кінулі гэты занятак, а ён выстаяў і працягвае гэтым займацца. Больш за тое, удасканальваецца. Кошыкі ўжо мала цікавяць Дзмітрыя. Асартымент яго вырабаў значна шырэйшы і разнастайнейшы. Аднолькавых мадэляў няма, усе яны індывідуальныя.
Перш чым узяць заказ, Дзмітрый цікавіцца, дзе будзе стаяць выраблены ім стол, крэсла, камода, ложак. І разам з заказчыкам вызначаюць памер, дызайн і нават колер выраба, каб ён добра ўпісаўся ў інтэр'ер. Занятак гэта клапотны, кажа майстар, але цікавы. На свае вырабы ён дае гарантыю. Але вяртання не бывае. Выпрабаванне часам і фізічнай нагрузкай яны праходзяць паспяхова.
Па словах Дзмітрыя, попыт на плеценую мэбля з гадамі расце. Заказы да яго паступаюць. І ён сутыкнуўся з праблемай недахопу матэрыялу. Здавалася б, балота побач, лазы павінна быць у дастатку. Аднак добрых аднагадовых парасткаў для вязання як раз і не знайсці. Штогадовыя вясновыя пажары пад корань выпальваюць запатрабаваныя рамеснікамі хмызнякі.
У мінулым годзе ў майстра саспела думка самому вырошчваць лазу, як гэта робяць ва Украіне, у Расіі. Купіў у Санкт-Пецярбургу саджанцы адразу чатырох гатункаў і заняў імі на прысядзібным участку цэлую сотку зямлі.
Суседзі, убачыўшы, як ён утыкае ў зямлю дубцы, тут жа задаліся пытаннем, а што гэта за цудоўную культуру ён вырашыў вырасціць. Спачатку Дзмітрый жартам адказваў, што гэта ананасы. Паверылі. А калі лаза стройнымі радамі паднялася на два метра ў вышыню, перавёў стрэлкі на каноплю - лісце падобнае. У гэты раз жарт ацанілі.
Лаза добра прынялася на палескай зямлі і за сезон выцягнулася да трох метраў у вышыню. Выдатны матэрыял для работы! Але гэтага вельмі мала, каб круглы год займацца вырабам мэблі.
І Дзмітрый звярнуўся ў Пінскі райвыканкам з просьбай выдзеліць яму ўчастак зямлі для вырошчвання лазы ў прамысловых аб'ёмах. Мясцовыя ўлады пайшлі насустрач, майстар атрымаў у арэнду цэлы гектар недалёка ад дома і зараз займаецца яго засваеннем.
У гэтым годзе здыме першы ўраджай. Зусім нетыповы для Палесся, дзе народ, у асноўным займаецца вырошчваем гародніны, ягад і садавіны, але так неабходны для яго працы.
