Уцякаючы ад НАТА: француз пераехаў у "апошнюю дыктатуру Еўропы"
© Sputnik / Елена Васильева
Падпісацца
Герой гэтага матэрыялу задумаўся аб пераездзе з Захаду на Усход яшчэ некалькі гадоў таму. Выбар быў невялікі: Швейцарыя, Калінінград, Прыднястроўе, Беларусь. Спыніўся на апошняй.
Прыхільнасць Беларусі да савецкіх традыцый Мішэлю (імя зменена па просьбе суразмоўцы) здалося дастатковай гарантыяй таго, "што аднойчы тут не апынуцца агенты НАТА або МВФ, якія пранікаюць ва ўсе шчыліны". У выніку купіў невялікі домік у беларускай глыбінцы і зараз злёгку збянтэжаны пытаннямі пераезду.
Што можна знайсці ў Беларусі такога, чаго няма ў Францыі? І няўжо для шчасця сярэднестатыстычнаму еўрапейскаму жыхару патрэбен толькі маленькі дом у калгасе і агарод? Пагаварылі з чалавекам, які памяняў гарадскую мітусню ў Францыі на вясковую цішыню ў Беларусі.
Французы страцілі свой суверэнітэт
Перад інтэрв'ю ён папярэджвае адразу: "Я буду ўжываць даволі рэзкія, недыпламатычныя выразы - прабачце мяне". Выбачаем. А пра сваю гісторыю пераезду ён распавядае ў фармаце маналогу.
* * *
Шмат гадоў я хацеў збегчы з зоны еўра/долар і НАТА. Еўрасаюз - гэта турма для народаў, якія ўтрымліваюцца міжнароднымі злачыннымі фінансістамі, вераломнымі кіраўнікамі, часцей за ўсё некампетэнтнымі, нарцысічнымі і карумпаванымі.
Адна з прычын майго пераезду - гэта тое, што я не магу больш бачыць Францыю пад валютнай акупацыяй еўра, дыктатурай нямецка-амерыканскай тэхнакратыі Еўрасаюза і прыгнятаннем маёй краіны стратэгічнымі інтарэсамі амерыканскай імперыі - адкрыта варожа і ваяўніча наладжанай. Французы гэтага не ведаюць, але яны ўжо людзі без радзімы на сваёй уласнай зямлі. З-за еўрапейскіх дамоўленасцей, якіх яны не чытаюць, з-за еўра і з-за НАТА.
Французы страцілі свой суверэнітэт. У іх больш няма суверэнных меж, валюты, арміі. Французы проста-такі страцілі сваю краіну. І нічога не атрымалі наўзамен. Еўрапейскі саюз - гэта не нацыя, гэта цывілізацыя. Няма еўрапейскага народа. Французаў больш за 40 гадоў падманвала каста фанатычных кіраўнікоў, якія ім здрадзілі... Эканоміка разбураецца, французы дэманструюць гнеў, але не могуць па-сапраўднаму назваць яго прычыну.
Увогуле, я стаміўся ад усяго гэтага і вырашыў паспрабаваць з'ехаць з краіны. Бліжэйшыя тэрыторыі па-за зонай Еўра/НАТА былі Калінінград (Расія), Беларусь, Прыднястроўе і Швейцарыя.
Швейцарыя - больш ці менш сатэліт Германіі і ЗША, Расійская Федэрацыя з лютага гэтага года закрыла свае межы, у тым ліку ў Калінінградзе. У выніку я выбраў Беларусь.
Прыхільнасць Беларусі савецкіх традыцый мне здаецца дастатковай гарантыяй таго, што аднойчы тут не апынуцца агенты НАТА або МВФ, якія пранікаюць ва ўсе шчыліны. Вось што найбольш важна для мяне. Так што я пайшоў прама ў пасольства Беларусі ў Парыжы, дзе мяне вельмі добра прыняў першы сакратар.
Казалі, што Лукашэнка - людаед
У першы раз я прыехаў у Беларусь у гэтым годзе і правёў тут 28 дзён. Пачаў браць урокі рускай мовы. Прыляцеў на самалёце беларускага перавозчыка, палёты якога Еўрапейскі саюз спрабуе цяпер забараніць на сваёй тэрыторыі нібыта па палітычных прычынах, але ў рэальнасці, я лічу, - каб захапіць яго долю рынку.
Калі я ступіў на ўзлётную пляцоўку, мне падалося, што з маёй спіны знялі 50-кілаграмовы мех з цэментам, які я нёс шмат гадоў. Толькі ўявіце: я змог вырвацца з НАТА. Гэта неапісальнае пачуццё вызвалення!
У Беларусі мяне здзівіла многае. Давайце па парадку...
Хуткасць кантролю ў аэрапорце. Менш чым за 10 хвілін я прайшоў зону транзіту. У Еўропе гэта адбываецца нашмат даўжэй.
Добры прыём. У той час як заходняя прэса нам пісала, што спадар Лукашэнка - людаед, які кожную раніцу з'ядае па маленькаму дзіцяці на сняданак, пачынаючы з валасоў і заканчваючы пальцамі ног. І я не моцна перабольшваю.
Паколькі я прыехаў з краіны-члена НАТА, я чакаў узмоцненага допыту, калі не горш. Да гэтага я маральна падрыхтаваўся. Але нічога такога і блізка не было. Калі я толькі выйшаў з зоны транзіту, адзін паліцэйскі ў грамадзянскім, магчыма з КДБ, незаўважна за мной назіраў, без сумненняў, мяне пазнаў, і добразычліва ўсміхнуўся.
І тады я зразумеў, што ўсё пройдзе добра. Чалавек, з якім я кантактаваў перад ад'ездам, чакаў у аэрапорце, каб адвезці ў гасцініцу. З наступнага дня пачаліся заняткі па рускай мове.
Памер гарадоў, шырыня вуліц, савецкая архітэктура - відавочна. Бездакорна чысты горад: няма графіці, брудных паперак, тыпаў, якія гарлапаняць, б'юцца, бэсьцяць адзін аднаго. І няма ціску гандлю, вульгарнай і захапляльнай прастору рэкламы, якая раніць погляд прахожага.
І асабліва - няма невыноснага эгацэнтрызму некаторых заходніх грамадзян, якія гучна кажуць у рэстаранах, перабіваюць адзін аднаго і расказваюць пра сваё асабістае жыццё цалкам незнаёмым людзям.
Бяспека. Жанчына можа шпацыраваць ноччу адна, на яе не нападуць, не абкрадуць ці яшчэ што горш. Міліцыя не дастае людзей, каб выпісаць ім велізарныя абсурдныя штрафы. Можна адкрыць кашалёк з грашыма перад таксістам у тры гадзіны ночы. Ён не будзе спрабаваць падняць кошт паездкі ці абкрасці вас.
Свабода. Я здзіўлены тым, што кафэ, рэстараны і крамы адкрыты. Кветкавы магазін у Мінску на вуліцы Крапоткіна, каля інфекцыйнай бальніцы, працаваў нават ноччу! У той самы момант, калі ў Францыі ўсе крамы зачыненыя. І паліцыя пераследуе пажылых людзей, якія выходзяць на шпацыр з сабакам на некалькі хвілін без сертыфіката і выпісвае ім штрафы па 135 еўра...
Спакой, такт, добрае выхаванне людзей і іх пачуццё спантаннай калектыўнай арганізаванасці. Сваёй чаргі на пошце чакаюць і не спрабуюць пралезці перад іншымі. Гэта вельмі прыемна. Інтэлігентныя людзі з багатым унутраным светам. Грамадзяне, а не дзікія эгацэнтрычныя спажыўцы.
Добразычлівасць. Калі я прыйшоў да натарыуса ці ў кадастр з нагоды набытага ў Беларусі дома, мяне тут жа прынялі - як звычайнага грамадзяніна. Ніякай падазронасці ці ксенафобіі. Са мной быў перакладчык, які мне ўсё растлумачыў і які выдаткаваў час, каб пераканацца, што я ўсё правільна зразумеў.
А яшчэ сібірскі вецер! Ён пранізвае як лязо нажа. Калі выйсці ў звычайнай вопратцы і без шапкі, у вас ўсяго 20 хвілін, каб недзе схавацца. Потым - пераахаладжэнне і смерць. Калі вецер спыняецца, холад можна спакойна перанесці.
У Беларусі ёсць камунальнае абслугоўванне. Нарэшце!
Што ёсць у Беларусі, чаго няма ў Францыі? Хм. Руская мова, руская культура, якія нагадваюць тое добрае, што было ў СССР - а яго хапала.
Непераадольнае пачуццё свабоды і міру. Менш камерцыйнага ціску і агрэсіі. Адчуванне, што грошы і спажыванне не складаюць сэнс жыцця людзей, нават калі ў іх цяжкае жыццё і доўгія працоўныя дні.
Камунальная абслугоўванне! Нарэшце! Але ў мяне недастаткова яшчэ часу, каб усе ацаніць, большую частку майго знаходжання тут я працаваў.
Хацеў агарод, які забяспечыў бы мяне харчаваннем на выпадак вайны
Я купіў дом у Стаўбцоўскім раёне Мінскай вобласці. Гэтая гісторыя - чыстая выпадковасць. Я знайшоў дом па інтэрнэце, мэтанакіравана не выбіраў месца. У мяне было адчуванне, што межы Еўрасаюза зачыняцца ў бліжэйшыя тыдні. Так думаць мяне прымушалі гучныя заявы некаторых істэрычных кіраўнікоў натаўскага блока. Дарэчы, калі б не было ліста ад беларускага пасольства, я б не змог нават сесці ў самалёт на Мінск.
І акрамя таго, я хацеў, каб у мяне быў агарод, які забяспечыў бы мяне харчаваннем на выпадак вайны. І я выбраў невялікую дачу ў калгасе. Я растлумачыў гэта майму выкладчыку і ў два дні купіў дачу. І зусім пра гэта не шкадую.
Дом не вельмі вялікі. Але ёсць газавае ацяпленне, калодзеж, электразабеспячэнне, трохі інтэрнэту. Зямля вельмі ўрадлівая. На дадзены момант гэтага дастаткова. Ёсць суседзі, якія ведаюць, што трэба сеяць. Былая ўладальніца правяла тут усё сваё жыццё. Гэта чароўная жанчына, ужо занадта пажылая, каб жыць у доме адна.
Патрэбен яшчэ невялікі рамонт, але затое цяпер гэта мой дом. Часам я бяру трохі гарэлкі і каўбасы і заходжу да суседа выпіць. Калі я вярнуся, я схаджу для яго ў краму, таму што ён пакутуе ад артрозу і ў яго праблемы са сцягном.
У Беларусь планую пераехаць разам з сям'ёй. Трэба толькі пачакаць, пакуль мая жонка выйдзе на пенсію праз два гады. Трэба час, каб прадаць нашу маёмасць і знайсці машыну, каб перавезці мэблю. Майму цесцю 89 гадоў, мы клапоцімся пра яго. Усё гэта патрабуе часу.
Хачу зрабіць для Беларусі нешта карыснае
Хачу проста жыць у Беларусі, прыносіць нейкую карысць. Я пажылы чалавек, але яшчэ не стары. У мяне ёсць галава, дзве рукі, дзве нагі, невялікія зберажэнні. Вось, дарэчы, некаторыя думкі з гэтай нагоды:
прыцягнуць таленты, маладых французаў, якія пачынаюць разумець, што іх краіна паступова знікае;
прасоўваць Беларусь і прадставіць яе пад іншым ракурсам, далёкім ад ідыёцкіх клішэ заходняй прэсы. Я ўжо ведаю чалавека, які мяне хоча суправаджаць, калі я вярнуся ў Беларусь;
паказаць французскай моладзі, што ў Беларусі ёсць універсітэты высокага ўзроўню і што тут можна атрымаць добрую адукацыю і нешта стварыць;
прадэманстраваць, што ў Беларусі іншая культура высокага ўзроўню, сапраўдная нацыя, якой кіруюць патрыёты, з народам інтэлігентным і мужным;
паказаць, што Еўразійскі саюз - гэта рашэнне, каб пазбегнуць краху крымінальнай эканомікі, якую фінансавая алігархія хоча навязаць грамадзянам Захаду, а на самай справе і ўсяму свету;
данесці, што руская мова - гэта пашпарт у іншы свет, дзе магчыма надзея на годнае жыццё;
паказаць, што ў Беларусі вялікі патэнцыял, што тут добра і мірна. І што сюды можна інвесціраваць, калі ведаць правілы.
Збег да "апошняга дыктатара ў Еўропе"
Якое ў мяне стаўленне да Аляксандра Лукашэнкі, якога ў Еўропе называюць "апошнім дыктатарам"? Іншаземец, якога прымаюць у іншай краіне, не можа даваць публічную ацэнку ўраду ці палітычным кіраўнікам краіны, якая яго прымае. Гэта пытанне павагі і далікацтва.
Я б не пацярпеў, каб замежнік, які прыехаў жыць у Францыю, пачаў рабіць публічныя палітычныя заявы з нагоды майго ўрада. І я да самога сябе ўжываю такія ж правілы. Я не магу рабіць публічныя палітычныя заявы або прадпрымаць палітычныя дзеянні ў Беларусі. Вы мяне не ўбачыце на дэманстрацыях або падобнага кшталту мерапрыемствах. Гэта недапушчальна.
З іншага боку, я маю права вам сказаць, што Еўрапейскі саюз - гэта тыранія ў этымалагічным сэнсе слова, ён вядзе нас да грамадзянскай вайны і затым да хаосу. Вы можаце быць у гэтым упэўнены.
P.S. Рэдакцыя Sputnik Беларусь дзякуе МЗС Беларусі і пасольству Беларусі ў Францыі за дапамогу ў падрыхтоўцы матэрыялу.
Чытайце таксама:
Зась: Захадам разгорнута маштабная "дэзінфармацыйная" кампанія
Лаўроў пра Захад: у Расіі 90-х гэта называлася "дзейнічаць па паняццях"
Макей распавёў аб перадзеле свету і "гаворачых галовах" Захаду
