https://bel.sputnik.by/20211210/syadze-u-turme-pal-marykhuanu-dznyya-gstory-mgranta-na-myazhy-1058612052.html
Сядзеў у турме, паліў марыхуану: дзіўныя гісторыі мігрантаў на мяжы
Сядзеў у турме, паліў марыхуану: дзіўныя гісторыі мігрантаў на мяжы
Sputnik Беларусь
Што прывяло мігрантаў у Беларусь, чаму ім трэба ў Еўропу і што збіраюцца рабіць далей, калі ЕС не прыме іх, - адкрытыя гісторыі ў матэрыяле Sputnik. 10.12.2021, Sputnik Беларусь
2021-12-10T14:24+0300
2021-12-10T14:24+0300
2021-12-10T14:24+0300
калючая загарода еўрасаюза
гісторыя
нелегальныя мігранты
мяжа беларусі і польшчы
ес
https://cdnn11.img.sputnik.by/img/07e5/0c/0a/1058608199_0:0:1280:721_1920x0_80_0_0_02183846638f549bcc32807b34a367c2.jpg
Крызісны цэнтр на беларуска-польскай мяжы, дзе блізкаўсходнія мігранты знайшлі сабе часовы прытулак, пусцее з кожным днём. Цяпер тут жыве менш за тысячу бежанцаў - палова яго "жыхароў" ужо вярнулася на радзіму.Па словах астатніх, зусім хутка павінен вырашыцца іх лёс. Выхадаў некалькі: вярнуцца ў Ірак, застацца ў Беларусі, патрапіць у Еўрапейскі саюз. Апошні варыянт - самы малаверагодны.Мігранты распавялі карэспандэнту Sputnik, з якіх прычын яны апынуліся ў Беларусі, чаму ім трэба ў Еўропу і што маюць намер рабіць далей, калі ЕС не прыме іх.Цудам застаўся жывыРадван родам з вёскі Суно - гэта за сотню кіламетраў ад іракскага Эрбіля. У 2014 годзе ігілаўцы забілі большую частку жыхароў яго роднай вёскі: з 2 тысяч чалавек у жывых засталіся 500. У тым ліку і Радван. Доўгі час ён жыў у іншых рэгіёнах Ірака, бадзяўся па трушчобах, пакуль не вырашыў зусім збегчы з краіны. У Беларусі ён з жонкай і 4-гадовай дачкой.“Ужо месяц, як мы тут. Калі мы сюды ехалі, былі гатовы на любыя цяжкасці – бо практычна не ведалі мірнага жыцця. Наша канчатковая мэта – Еўрасаюз. У цэнтры нас засталося няшмат, і мы баімся, што нас адправяць на радзіму. Там вельмі небяспечна", - кажа ён, узгадваючы нядаўнія падзеі ў Іраку, а таксама на беларуска-польскай мяжы.Паводле яго слоў, ён гатовы прабыць на мяжы "колькі заўгодна", абы Еўрасаюз пагадзіўся іх прыняць. Бянтэжыць пакуль толькі адно: холад."Мы паўднёвыя людзі і не прывыклі да такога. На вуліцы можам 5-10 хвілін пабыць максімум. Дзякуй Богу, што ёсць утульнасць нейкай, дзе мы можам пагрэцца, паесці, паспаць. Я ўспамінаю наш лясны лагер, і мне становіцца страшна. Выжылі б мы?" - пытаецца Радван.Самая вялікая праблема ў цэнтры зараз, кажа ён, гэта недахоп гарачай вады. Каб атрымаць порцыю цёплай вады з ваенна-палявой кухні, трэба стаяць у чарзе некалькі гадзін. Не хочаш - мыйся ледзяной.Мужчына кажа, што калі Еўропа ўсё ж не пусціць мігрантаў да сябе, ён гатовы застацца жыць у Беларусі і прыносіць карысць гэтай краіне. Нягледзячы на дзве сваіх вышэйшых адукацыі - ён настаўнік матэматыкі і праграміст - згодны працаваць нават грузчыкам."Езіды гатовы на любую працу, абы не сядзець без справы. У мяне педагагічная адукацыя, я мог бы займацца адукацыяй езідскіх дзяцей у Беларусі. Але ў прынцыпе я гатовы на любую працу", – прызнаецца Радван.Адседзеў за марыхуануЁсць у крызісным цэнтры і тыя, хто ўжо жыў у Германіі, але па волі лёсу вярнуўся на радзіму. А зараз з-за міграцыйнага крызісу не можа здзейсніць сваю "нямецкую мару".Так адбылося з Кучы. Каля чатырох гадоў ён жыў у Гельзенкірхене, працаваў у піцэрыі. Атрымліваў каля 2 тысяч еўра - хапала практычна на ўсё. Усё было выдатна, але ў 2018-м прыйшлося вярнуцца ў Багдад."Я вярнуўся ў Ірак з-за маці, яна моцна хварэла. А калі памерла, я застаўся адзін. Сям'і ў мяне няма... У Іраку дрэнна. Я крыху пакурыў марыхуаны, і мне прыйшлося адсядзець у турме тры гады. Мяне выпусцілі тры месяцы таму”, – расказвае сваю гісторыю мігрант.З журналістамі Кучы размаўляе выключна на нямецкай мове (дарэчы, даволі добрай) і не сумняваецца ў тым, што ў хуткім часе абавязкова трапіць у Германію зноў."Я павінен вярнуцца ў Германію, таму што ў Іраку адна палітыка - працы няма. Я працаваў два месяцы на заробак у 200 долараў, і мне хапала толькі на цыгарэты. Прыехаў сюды, таму што я не проста хачу - мне трэба - назад у Германію", - тлумачыць Кучы.У Гельзенкірхене ў яго ёсць сябры, праца, жыллё. Нічога з гэтага ў яго няма ў Багдадзе. Кучы спадзяецца і верыць: да Новага года ён здзейсніць сваю нямецкую мару.Вялікая сям'яМухамед - з Эрбіля. Аднойчы ў сваім родным Курдыстане ён ледзь не падарваўся на міне. Пасля гэтага цвёрда вырашыў з'ехаць з краіны, дзе ўвесь час ідуць войны і здзяйсняюцца тэрарыстычныя акты.“Учора ў Іраку былі забітыя 12 чалавек. Я кожны дзень чытаю навіны і жахаюся. Вось менавіта таму дарогі назад для мяне не існуе. Мне трэба ў Германію, але я не паеду ў Ірак. Застацца тут – без праблем. У Беларусі таксама добра. Тут прыгожа, але вельмі холадна”, - прызнаецца Мухамед.З ім згаджаецца яго сябар Каруж. Ён кажа, што нягледзячы на тое, што ў цэнтры больш-менш цёпла (12-13 градусаў - Sputnik), даводзіцца спаць у куртках, каб не змерзнуць. На яго думку, дэпартацыя ў Ірак страшнейшая за беларускія халады, так што можна і пацярпець."Самае халоднае месца ў маім жыцці", - заяўляе хлопец.Паводле яго слоў, усе тыя, хто жыве ў цэнтры, сталі для Каружа вялікай сям'ёй. Месяц таму ён прыйшоў на беларускую мяжу адзін, а сустрэў тут, як ён сам сказаў, тысячы сяброў."Вось ён і ён, і яна - мае сябры цяпер. Я ведаю кожнага ў гэтым цэнтры. Пасля таго, што мы разам перажылі, мы яшчэ больш зблізіліся", - адзначае Каруж.Беларусь, Расія ці АрменіяПакуль большая частка мігрантаў, якія засталіся ў крызісным цэнтры, працягвае верыць у тое, што Еўропа напярэдадні Новага года адкрые-такі праход, каля 60 бежанцаў-езідаў гатовы з'ехаць з лагера на мяжы, напрыклад, у Расію ці Арменію. З гэтымі краінамі прапрацоўваецца ўжо пытанне іх дастаўкі."Многія сем'і, у асноўным езіды, звярнуліся да мяне: яны гатовы паехаць у любую краіну, акрамя Ірака. У асноўным гэта Расія або Арменія, езіды лічаць іх брацкімі краінамі. Таксама некаторыя плануюць застацца ў Беларусі", - сцвярджае намеснік старшыні Сусветнага кангрэса езідаў Худа Бакаян, які таксама знаходзіцца зараз на мяжы.Паводле яго слоў, ён выйшаў на сувязь з дэпутатам армянскага парламента, зараз пытанне дастаўкі бежанцаў у Арменію прапрацоўвае МЗС гэтай краіны.Таксама на Sputnik:
Sputnik Беларусь
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
2021
Sputnik Беларусь
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
Навіны
ru_BY
Sputnik Беларусь
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
Sputnik Беларусь
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
гісторыя, нелегальныя мігранты, мяжа беларусі і польшчы, ес
гісторыя, нелегальныя мігранты, мяжа беларусі і польшчы, ес
Сядзеў у турме, паліў марыхуану: дзіўныя гісторыі мігрантаў на мяжы
Што прывяло мігрантаў у Беларусь, чаму ім трэба ў Еўропу і што збіраюцца рабіць далей, калі ЕС не прыме іх, - адкрытыя гісторыі ў матэрыяле Sputnik.
Крызісны цэнтр на беларуска-польскай мяжы, дзе блізкаўсходнія мігранты знайшлі сабе часовы прытулак, пусцее з кожным днём. Цяпер тут жыве менш за тысячу бежанцаў - палова яго "жыхароў" ужо вярнулася на радзіму.
Па словах астатніх, зусім хутка павінен вырашыцца іх лёс. Выхадаў некалькі: вярнуцца ў Ірак, застацца ў Беларусі, патрапіць у Еўрапейскі саюз. Апошні варыянт - самы малаверагодны.
Мігранты распавялі карэспандэнту Sputnik, з якіх прычын яны апынуліся ў Беларусі, чаму ім трэба ў Еўропу і што маюць намер рабіць далей, калі ЕС не прыме іх.
Радван родам з вёскі Суно - гэта за сотню кіламетраў ад іракскага Эрбіля. У 2014 годзе ігілаўцы забілі большую частку жыхароў яго роднай вёскі: з 2 тысяч чалавек у жывых засталіся 500. У тым ліку і Радван. Доўгі час ён жыў у іншых рэгіёнах Ірака, бадзяўся па трушчобах, пакуль не вырашыў зусім збегчы з краіны. У Беларусі ён з жонкай і 4-гадовай дачкой.
“Ужо месяц, як мы тут. Калі мы сюды ехалі, былі гатовы на любыя цяжкасці – бо практычна не ведалі мірнага жыцця. Наша канчатковая мэта – Еўрасаюз. У цэнтры нас засталося няшмат, і мы баімся, што нас адправяць на радзіму. Там вельмі небяспечна", - кажа ён, узгадваючы нядаўнія падзеі ў Іраку, а таксама на беларуска-польскай мяжы.
Паводле яго слоў, ён гатовы прабыць на мяжы "колькі заўгодна", абы Еўрасаюз пагадзіўся іх прыняць. Бянтэжыць пакуль толькі адно: холад.
"Мы паўднёвыя людзі і не прывыклі да такога. На вуліцы можам 5-10 хвілін пабыць максімум. Дзякуй Богу, што ёсць утульнасць нейкай, дзе мы можам пагрэцца, паесці, паспаць. Я ўспамінаю наш лясны лагер, і мне становіцца страшна. Выжылі б мы?" - пытаецца Радван.
Самая вялікая праблема ў цэнтры зараз, кажа ён, гэта недахоп гарачай вады. Каб атрымаць порцыю цёплай вады з ваенна-палявой кухні, трэба стаяць у чарзе некалькі гадзін. Не хочаш - мыйся ледзяной.
Мужчына кажа, што калі Еўропа ўсё ж не пусціць мігрантаў да сябе, ён гатовы застацца жыць у Беларусі і прыносіць карысць гэтай краіне. Нягледзячы на дзве сваіх вышэйшых адукацыі - ён настаўнік матэматыкі і праграміст - згодны працаваць нават грузчыкам.
"Езіды гатовы на любую працу, абы не сядзець без справы. У мяне педагагічная адукацыя, я мог бы займацца адукацыяй езідскіх дзяцей у Беларусі. Але ў прынцыпе я гатовы на любую працу", – прызнаецца Радван.
Ёсць у крызісным цэнтры і тыя, хто ўжо жыў у Германіі, але па волі лёсу вярнуўся на радзіму. А зараз з-за міграцыйнага крызісу не можа здзейсніць сваю "нямецкую мару".
Так адбылося з Кучы. Каля чатырох гадоў ён жыў у Гельзенкірхене, працаваў у піцэрыі. Атрымліваў каля 2 тысяч еўра - хапала практычна на ўсё. Усё было выдатна, але ў 2018-м прыйшлося вярнуцца ў Багдад.
"Я вярнуўся ў Ірак з-за маці, яна моцна хварэла. А калі памерла, я застаўся адзін. Сям'і ў мяне няма... У Іраку дрэнна. Я крыху пакурыў марыхуаны, і мне прыйшлося адсядзець у турме тры гады. Мяне выпусцілі тры месяцы таму”, – расказвае сваю гісторыю мігрант.
З журналістамі Кучы размаўляе выключна на нямецкай мове (дарэчы, даволі добрай) і не сумняваецца ў тым, што ў хуткім часе абавязкова трапіць у Германію зноў.
"Я павінен вярнуцца ў Германію, таму што ў Іраку адна палітыка - працы няма. Я працаваў два месяцы на заробак у 200 долараў, і мне хапала толькі на цыгарэты. Прыехаў сюды, таму што я не проста хачу - мне трэба - назад у Германію", - тлумачыць Кучы.
У Гельзенкірхене ў яго ёсць сябры, праца, жыллё. Нічога з гэтага ў яго няма ў Багдадзе. Кучы спадзяецца і верыць: да Новага года ён здзейсніць сваю нямецкую мару.
Мухамед - з Эрбіля. Аднойчы ў сваім родным Курдыстане ён ледзь не падарваўся на міне. Пасля гэтага цвёрда вырашыў з'ехаць з краіны, дзе ўвесь час ідуць войны і здзяйсняюцца тэрарыстычныя акты.
“Учора ў Іраку былі забітыя 12 чалавек. Я кожны дзень чытаю навіны і жахаюся. Вось менавіта таму дарогі назад для мяне не існуе. Мне трэба ў Германію, але я не паеду ў Ірак. Застацца тут – без праблем. У Беларусі таксама добра. Тут прыгожа, але вельмі холадна”, - прызнаецца Мухамед.
З ім згаджаецца яго сябар Каруж. Ён кажа, што нягледзячы на тое, што ў цэнтры больш-менш цёпла (12-13 градусаў - Sputnik), даводзіцца спаць у куртках, каб не змерзнуць. На яго думку, дэпартацыя ў Ірак страшнейшая за беларускія халады, так што можна і пацярпець.
"Самае халоднае месца ў маім жыцці", - заяўляе хлопец.
Паводле яго слоў, усе тыя, хто жыве ў цэнтры, сталі для Каружа вялікай сям'ёй. Месяц таму ён прыйшоў на беларускую мяжу адзін, а сустрэў тут, як ён сам сказаў, тысячы сяброў.
"Вось ён і ён, і яна - мае сябры цяпер. Я ведаю кожнага ў гэтым цэнтры. Пасля таго, што мы разам перажылі, мы яшчэ больш зблізіліся", - адзначае Каруж.
Беларусь, Расія ці Арменія
Пакуль большая частка мігрантаў, якія засталіся ў крызісным цэнтры, працягвае верыць у тое, што Еўропа напярэдадні Новага года адкрые-такі праход, каля 60 бежанцаў-езідаў гатовы з'ехаць з лагера на мяжы, напрыклад, у Расію ці Арменію. З гэтымі краінамі прапрацоўваецца ўжо пытанне іх дастаўкі.
"Многія сем'і, у асноўным езіды, звярнуліся да мяне: яны гатовы паехаць у любую краіну, акрамя Ірака. У асноўным гэта Расія або Арменія, езіды лічаць іх брацкімі краінамі. Таксама некаторыя плануюць застацца ў Беларусі", - сцвярджае намеснік старшыні Сусветнага кангрэса езідаў Худа Бакаян, які таксама знаходзіцца зараз на мяжы.
Паводле яго слоў, ён выйшаў на сувязь з дэпутатам армянскага парламента, зараз пытанне дастаўкі бежанцаў у Арменію прапрацоўвае МЗС гэтай краіны.
Б'юцца за гарачую ваду: у мігрантаў з'явілася
новае выпрабаванне - відэа
Роўна 30 дзён на мяжы і 10 градусаў марозу:
як выжываюць мігранты – відэа
