Студэнт з Луганска: нам не хапае міру і цішыні, як у Беларусі
© Sputnik / Павел Вур
Падпісацца
Эксклюзіў
Луганскі хлопец апынуўся ў Беларусі дзякуючы валанцёрскаму руху вядомай маскоўскай ВНУ, да якога далучыўся яго родны інстытут, і захапіўся цішынёй – такой у Луганску няма.
Група студэнтаў-валанцёраў з Расійскага тэхналагічнага ўніверсітэта (РТУ МІРЭА / Масква) прайшла маршрутам, пракладзеным па беларускай тэрыторыі, якая падчас Вялікай Айчыннай вайны па сутнасці была выпалена нямецкімі карнікамі падчас спецаперацыі "Зімовае чараўніцтва".
Разам з маскоўскімі студэнтамі ў паход адправіўся і студэнт з Луганска Улад Ціханаў. У сябе на радзіме ён вучаецца ў Інстытуце грамадзянскай абароны. Карэспандэнт Sputnik паразмаўляў з маладым чалавекам, каб даведацца, наколькі змяніла яго светапогляд тое, што адбываецца ў Данбасе, пра планы людзей, якія дзевяты год жывуць пад абстрэламі, і пра ўражанні ад Беларусі.
"Як можна не шанаваць усё гэта?"
Улад расказаў, што апынуўся ў Беларусі дзякуючы таму, што яго родная луганская ВНУ – Інстытут грамадзянскай абароны – далучылася да валанцёрскага руху Расійскага тэхналагічнага ўніверсітэта.
"Мы далучыліся да іх валанцёрскага руху, і нашых студэнтаў масквічы запрашаюць у свае паходы", - растлумачыў субяседнік і адзначыў, што вялікую ролю ў гэтым адыграў прарэктар РТУ МІРЭА Ігар Тарасаў.
Малады луганчанін разам з маскоўскімі студэнтамі прайшоў маршрутам, пракладзеным па беларускіх месцах, дзе ў гады ВАВ нямецкія карнікі праводзілі спецаперацыю "Зімовае чараўніцтва"
© Sputnik / Павел Вур
Па словах хлопца, па сутнасці гэта першы паход у яго жыцці, бо вакол Луганска мала лясоў, у асноўным – лесапасадкі, ды і хадзіць у паходы там небяспечна.
Улад не хавае свайго захаплення Беларуссю.
"Такая прыгажосць вакол! Як можна не шанаваць усё гэта, не захапляцца?! Я такіх месцаў зроду не бачыў. У нас раслін не так шмат, хоць горад зялёны, нават слівы з абрыкосамі растуць, але ўсё роўна прырода не такая. І вельмі чыста вакол: адчуванне, быццам людзі ўвогуле не засмечваюць", - кажа малады чалавек.
Снарад у дом
Суразмоўца прызнаўся, што не вельмі шмат памятае з ўкладу жыцця ў Луганску да 2014 года, калі пачаліся ваенныя дзеянні.
"Мне споўнілася 12 гадоў, і гэта для мяне нібыта іншае жыццё настала, але бацькі расказваюць: тады ніхто не думаў, што давядзецца ваяваць", - расказаў Улад.
У 2014 годзе ў дом Ціханавых патрапіў снарад. Усе засталіся жывыя дзякуючы выпадковаму збегу абставін, працягвае ён.
"У той вечар усё спазніліся дадому. Маці пасля працы вырашыла зайсці да бабулі, я таксама па дарозе са школы захацеў яе наведаць. А бацька працаваў будаўніком, і менавіта ў той дзень не мог укруціць у дзверы самарэз: кожны раз той крыва ўваходзіў у дзвярное палатно. І тата вырашыў, што не сыдзе з работы, пакуль не завершыць працу, нягледзячы на ўгаворы калег дарабіць усё заўтра. А калі вярнуўся, дом ужо быў разбомблены", - кажа хлопец.
Тады ўдалося выратавацца нават сабаку – Бiм паспеў выбегчы з будкi i схавацца да таго, як будку знесла, адзначае малады чалавек. І дадае, што яго сям’я да гэтага часу не можа цалкам аднавіць разбураны дом – у горадзе занадта дарагія будматэрыялы.
Ён памятае, што ў 2014-м годзе, калі пачаліся ваенныя дзеянні, у горадзе адключылі святло на паўгода.
"Было лета, прадукты хутка псаваліся, таму даводзілася штодня іх купляць і гатаваць толькі на адзін дзень", - адзначае суразмоўца.
Сабака памёр ад тугі
У лютым 2022 года бацьку Улада забралі на фронт. Бім, які змог пазбегнуць гібелі ад траплення снарада ў дом, не вынес расставання з любімым гаспадаром і памёр ад тугі – сабака вельмі быў прывязаны да яго, расказвае хлопец. Праваяваў бацька паўгода, потым яго дэмабілізавалі па стане здароўя.
Аб сённяшнім жыцці ў Луганску, хлопец кажа, што людзі перасталі баяцца абстрэлаў.
"Калі спачатку хаваліся ў падвалах, то цяпер ужо нікуды не хаваемся. Глядзім – ляціць ракета, гадаем: цікава, куды? А хавацца надакучыла. Але па Луганску зараз страляюць нашмат менш, чым па тым жа Данецку", - дзеліцца малады чалавек.
Ён прызнаецца, што на фоне таго, што адбывалася і адбываецца ў Данбасе, ён міжволі стаў спакайней перажываць раставанні з людзьмі: зараз з кімсьці блізка маеш зносіны, а заўтра яго ўжо не будзе ў тваім жыцці: або з’едзе, або з ім штосьці здарыцца. Наогул за апошнія гады з Луганска з’ехала вельмі шмат людзей, а тыя, што засталіся, прывыклі не будаваць планы на перспектыву, дадае субяседнік.
"У нас у горадзе з 2014 года ўведзена каменданцкая гадзіна, за парушэнне якой могуць строга пакараць. Калі жывеш у прыватным доме, то можаш выходзіць на свой участак, але не далей, жыхарам шматпавярховак – складаней.
Бывае, стаіш у двары пасля наступлення каменданцкай гадзіны, глядзіш на горад, а ён настолькі цёмны, што цемра аж засмоктвае, цішыня магільная", - падзяліўся ўражаннямі Улад.
Смартфон для эканомнага чалавека
Па словах Улада, у растэрміноўку ў Луганску нічога не прадаюць – толькі за наяўныя грошы. Больш за тое, у горадзе і карткі банкаўскія не выкарыстоўваюцца.
"Я тут пачуў пра бескантактную аплату ці карткі, але для мяне гэта – цёмны лес, як і купля ў растэрміноўку. У нас, калі хочаш купіць, напрыклад, смартфон, трэба назапасіць грошы і набыць за наяўныя", - кажа хлопец і адзначае, што луганчане даўно навучыліся эканоміць на ўсім.
Дапамагаюць выжыць агароды, якія ёсць пры ўсіх прыватных дамах, працягвае ён. Луганчане "расцягваюць" прадукты: у іх ёсць запас "і на чорны дзень, і на шчаслівы дзень". А вось такога паняцця, як "жыць на шырокую нагу і патраціць усё за адзін дзень", у жыхароў горада няма.
"Хоць, і гэта дзіўна для ваеннай сітуацыі, у нас ёсць і багатыя, нават асобны дачны пасёлак у прыгарадзе існуе, дзе жывуць вельмі забяспечаныя людзі. Раней такіх пасёлкаў было тры, цяпер два з іх закінуты", - расказаў субяседнік.
Бацькі Улада працуюць у каледжы, бацька – майстрам, а маці – выкладчыкам. За месяц іх агульны даход складае 30-35 тысяч рублёў. Па словах Улада, сям’і гэтага хапае.
Родны горад
Улад гаворыць, што заўсёды марыў адправіцца ў падарожжа, у тым ліку і пабываць у Маскве.
"Цяпер мая мара спраўдзілася. Я ўпершыню ў жыцці з’ехаў так далёка і надоўга ад Луганска", - сказаў ён.
Па словах Улада, па сутнасці гэта першы паход у яго жыцці, бо вакол Луганска мала лясоў, ды і хадзіць у паходы там небяспечна
© Sputnik / Павел Вур
Але тут жа прызнаўся, што ўжо сумуе па родным горадзе і не збіраецца ў будучым яго пакідаць.
"Так, у нас над хатамі лятаюць знішчальнікі – так нізка, што тынк сыплецца, і здаецца, што хата вось-вось разваліцца, а, выходзячы за хлебам, можна ўбачыць некалькі танкаў і БМП. Але я з’яжджаць з роднага горада нікуды не жадаю", - адзначыў малады чалавек.
Адзінае, чаго не хапае ў Луганску, па словах хлопца, і што яго так моцна ўразіла ў Беларусі, – цішыні і міру: калі прачынаешся раніцай і не думаеш, патрапіць у твой дом сёння снарад ці не.
>>> Хочаце яшчэ больш актуальных і цікавых навін – падпісвайцеся на Telegram-канал Sputnik Беларусь, чытайце нас у Дзэн, а таксама сачыце за намі ў сацсетках "Одноклассники" і "ВКонтакте"
Таксама на Sputnik:
Беларускі саюз жанчын сабраў гумадапамогу для малышоў Марыупаля
Не можам заснуць з-за абстрэлаў: як жывуць дзеці-інваліды ў Данбасе – відэа
Дзеці, якія не ведаюць мірнага жыцця: гісторыя школы-інтэрната ў Данбасе
