Сустрэць Вялікдзень і Дзень Перамогі: пра што марыць беларуская доўгажыхарка
© Sputnik / Виктор Толочко
Падпісацца
Эксклюзіў
Юлія Фларыянаўна Гульнік, якая нарадзілася праз некалькі месяцаў пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі, перажыла жахі вайны і дачакалася прапраўнукаў, падзялілася са Sputnik жыццёвай мудрасцю і ўспамінамі.
Пакаленне, якое перажыло Вялікую Айчынную вайну, выжыла ў акупацыі, як самае сакральнае завяшчанне заўсёды паўтарае – галоўнае, каб не было вайны.
Усяго ў Беларусі пражывае больш за 600 доўгажыхароў, якім споўнілася больш за 100, амаль 85% з іх жанчыны. Іх маладосць супала са страшнымі гадамі нямецкай акупацыі, пасляваенным часам, але, нягледзячы на перажытае, ім удалося захаваць веру ў дабро, жыццёвую стойкасць і жыццялюбства.
Карэспандэнту Sputnik Тамары Бяляевай удалося знайсці найстарэйшую жыхарку Дзятлаўскага раёна з нейкім зусім нетутэйшым іменем па бацьку – Юлію Фларыянаўну Гульнік.
Маленькая, акуратная і неверагодна добразычлівая 107-гадовая жанчына з 2008 года пражывае ў аддзяленні кругласутачнага знаходжання для грамадзян пажылога ўзросту і інвалідаў у пасёлку Казлоўшчына Дзятлаўскага раёна.
Я – Юля. Мне 107 гадоў
Юлія Фларыянаўна ўжо не ходзіць, яна перасоўваецца на калясцы. Калі мы ў холе ўладкоўваліся, каб запісваць гэтае няпростае інтэрв’ю, устанаўлівалі відэакамеру, разумелі, што прыйдзецца разгаварыць вельмі немаладога чалавека, знайсці з ёй кантакт.
© Sputnik / Виктор Толочко
Калі ж вясковая доўгажыхарка нечакана сказала: "Мяне клічуць Юля. Мне ўжо 107 гадоў", стала зразумела, што пытанні не галоўнае – проста трэба слухаць тое, што яна кажа.
"Самае галоўнае – здароўе, а астатняе ўсё будзе. А яшчэ галоўнае, каб не было вайны, каб усё было спакойна, і каб людзі любілі адзін аднаго і паважалі. Таму нельга сябе лічыць лепей за іншых", - пераканана Юлія Фларыянаўна.
Доўгае жыццё
У доўгажыхароў заўсёды пытаюцца аб тым, як гэта – пражыць столькі гадоў.
"Я вузельчык на смерць прыгатавала яшчэ гадоў 20 таму, так і ляжыць. А я ўсё не паміраю… Не думала столькі пражыць. Думала, 80 гадоў пражыву. А сюды (у аддзяленне кругласутачнага знаходжання. - Sputnik) прыйшла, калі мне было 93. Так і жыву тут", - распавядае Юлія Фларыянаўна.
Памятаецца ўсё добрае
Нягледзячы на шаноўны ўзрост і няпросты лёс, жанчына кажа, што зараз ёй памятаецца толькі ўсё добрае. Мусіць, у памяці ёсць такая ўласцівасць – літаваць дабрасардэчных людзей, пакідаючы ім толькі светлыя ўспаміны.
© Sputnik / Виктор Толочко
"Лягу спаць, і ўсё даўняе ўспамінаецца, старое памятаю я добра, а вось, што было нядаўна, праз хвіліну забываецца… Маці звалі Казіміра. Усяго нас было 11 дзяцей, але трое памерлі падчас Першай сусветнай вайны. Я ў сям’і дзявятая. Пасля мяне яшчэ сястра і брат", - распавядае яна.
Пра каханне
Ёсць людзі, якія і на схіле жыцця застаюцца прыгожымі, нягледзячы на пражытыя гады, цяжкасці, гора, якія заўжды пакідаюць след. Менавіта такой і падалася Юлія Фларыянаўна Гульнік.
Муж мой быў 1913 года нараджэння, на пяць гадоў быў старэйшы за мяне. Доўгае жыццё пражылі. Усё было. Але я яго паважала і шкадавала. Ён без маці рос. Раўнаваў, асабліва калі вып’е”, - распавяла яна.
Пра дзяцей, унукаў і праўнукаў
Людзі, якім прыйшлося хаваць сваіх дзяцей, назаўжды адзначаны нейкай асаблівай стрыманасцю ва ўспамінах. Юлія Фларыянаўна з ціхім болем успамінае сваё матчына гора.
"Дачка ў мяне нарадзілася яшчэ да Вялікай Айчыннай вайны – у 1940 годзе, а ў 1978 годзе памерла. Ныркі былі хворыя, застудзіла ныркі, вучылася добра, не хварэла нічым. А потым памерла. Два ўнукі нарадзіліся, дзве праўнучкі і адзін праўнук, а цяпер яшчэ ёсць маленькі прапраўнучак. Жыве ў Лідзе", - кажа жанчына.
© Sputnik / Виктор Толочко
"Я і сама здзіўляюся, як пражыла столькі гадоў – не ведаю. Нават не заўважыла. Мне здаецца, няпраўда гэта. Не баюся смерці, не. Але як падумаю, як дзеці ў зямлю клаліся – так страшна. Калі апошняга сына апускалі, думала, не вытрымаю ўжо. Але жыву... Страшна дзяцей хаваць..." – прызналася яна.
Юлія Фларыянаўна ўспомніла аб тым, як да яе раней прыязджаў унук з Калінінграда, ён забіраў яе на час свайго водпуску і яны жылі ў яе хаце, якая да гэтага часу захавалася ў суседняй вёсцы.
"Добры дом, вялікі, новы. Нядаўна перастрахавалі", - кажа жанчына.
Аб вайне і пасляваенным жыцці
Маладыя гады Юліі Фларыянаўны прыпалі на вайну і пасляваенныя цяжкія гады.
"Страху нацярпеліся, але перажылі, маладыя былі, трэба было і дзяцей гадаваць, і працаваць – збожжа веяць, сена для каровы збіраць. І пасля вайны жыццё не было лёгким – атрымлівалі ў калгасе капейкі, але пасвілі кароў, авечак, і лён бралі. Напрацавалася за ўсё жыццё. І хатняя праца была – трэба было і прасці, і ткаць. А я яшчэ і вышывала добра. Самае галоўнае – здароўе, калі здаровы будзеш і розум будзе – і ўсё будзе", - успамінае жанчына.
Чарачка мне шкодная
Нягледзячы на тое, што ўжо і шаноўны ўзрост, і перасела ў каляску, доўгажыхарка не губляе прысутнасці духу і з задавальненнем расказвае, што і фіззарадку стараецца рабіць, і сочыць за рацыёнам.
"Фізкультуру раблю… Часу ў мяне хапае, лягу на ложак і нагамі раблю фізкультуру… Я агуркі люблю, капусту квашаную люблю. Салодкае не люблю. Падабаецца курачка вэнджаная, але печань хворая, як з’ем курачку, так п’ю но-шпу", - расказвае жанчына.
"А чарачка мне шкодная. Людзі, як вып’юць, у іх вясёлы настрой. А я як вып’ю, мне ў галаву дае, млеюць рукі, ногі. І плакаць хочацца – успамінаецца, як перажыла голад, як дзяцей пахавала. Можа за ўсё жыццё літр і выпіла", - прызналася Юлія Фларыянаўна.
Пажаданні маладым пакаленням
Канешне, спыталі ў яе, як трэба правільна жыць і што б яна пажадала маладым людзям.
"Каб былі шчаслівыя, здаровыя, каб усе сем’і добрыя былі, каб павага была. Галоўнае – цешыцца і быць усім задаволеным. Усё нажывецца. Няшчасце – у багацці, а шчасце – у сумленні, у здароўі. І галоўнае – трэба быць сумленным. Сумленны чалавек усюды пройдзе і назад вернецца, а хітры калі і пройдзе куды, назад не вернецца... Вось такая мая мудрасць. А яшчэ трэба любіць працаваць, старацца", - сказала жанчына.
Юлія Фларыянаўна Гульнік
© Sputnik / Виктор Толочко
Любімае свята
У холе, дзе размаўлялі з Юлій Фларыянаўнай, вісяць абразы. Як распавялі супрацоўнікі ўстановы, дзе пражывае доўгажыхарка, яна раніцай часта моліцца тут.
"Больш за ўсё Вялікдзень люблю. Заўсёды хадзіла да касцёла. І Дзень Перамогі – 9 Мая. Паспрабую і ў гэтым годзе дажыць. А малюся я вось так: Госпадзі, выратуй усіх людзей, каб шчаслівыя былі, здаровыя і ўсім задаволеныя", - сказала доўгажыхарка.
Добры чалавек
Загадчыца аддзялення кругласутачнага знаходжання для грамадзян пажылога ўзросту і інвалідаў гарпасёлка Казлоўшчына Наталля Ляждзей расказала, што Юлію Фларыянаўну ўсе любяць і паважаюць.
"Яна вельмі добры, спагадлівы і мудры чалавек. Наша любімая доўгажыхарка пражыла вельмі няпростае жыццё. Кожны яе дзень пачынаецца з малітвы і звароту да Бога", - адзначыла Наталля Ляждзей.
Паводле яе слоў, аддзяленне кругласутачнага пражывання грамадзян пажылога ўзросту функцыянуе з 2008 года, тут пражываюць 25 чалавек, нядаўна ўсе дружна адсвяткавалі 107-годдзе Юліі Фларыянаўны Гульнік.
Дырэктар Цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва Дзятлаўскага раёна Таццяна Нікіпорчык і Юлія Фларыянаўна Гульнік
© Sputnik / Виктор Толочко
У сваю чаргу дырэктар Цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва Дзятлаўскага раёна Таццяна Нікіпорчык адзначыла, што ў кожным рэгіёне Беларусі функцыянуюць цэнтры сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва.
Цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва Дзятлаўскага раёна, аддзяленне кругласутачнага знаходжання для грамадзян пажылога ўзросту і інвалідаў
© Sputnik / Виктор Толочко
"У Дзятлаўскім раёне такі цэнтр быў адкрыты больш як 15 гадоў таму і прапануе шырокі спектр сацыяльных паслуг і забаўляльных мерапрыемстваў для грамадзян пажылога ўзросту. Калі людзям патрэбны пастаянны догляд, медыцынская дапамога, для гэтага існуюць у нашай краіне такія аддзяленні кругласутачнага знаходжання", - падкрэсліла яна.
Хочаце яшчэ больш актуальных і цікавых навін – падпісвайцеся на Telegram-канал Sputnik Беларусь, чытайце нас у Дзэн, а таксама сачыце за намі ў сацсетках "Одноклассники" і "ВКонтакте"
