Барацьба за ежу і за жыццё: мігранты з лагера на мяжы просяць аб дапамозе

ГРОДНА, 13 ліс – Sputnik, Іна Грышук. Мігранты з Ірака, Сірыі, Афганістана і Афрыкі, вымушаныя на нявызначаны час пасяліцца ўздоўж калючага польскага плота ля пагранперахода "Кузніца-Брузгі", ужо шосты дзень жывуць ва ўмовах, калі трэба змагацца за кожнае бервяно для вогнішча, за кожную пайку ежы і ў прынцыпе за жыццё.

З-за пераахаладжэння, голаду і стрэсу многія пачынаюць хварэць і слабець. Пастаяльцы палатачнага лагера ўвесь дзень звярталіся з просьбамі.

"Мадам, прынясіце хлеба, толькі хлеба гэтай сям'і. У іх маленькія дзеці, яны галодныя. Дапамажыце ім", – казаў малады мужчына-курд, звяртаючыся да журналісткі познім увечар пятніцы, калі ў лагеры ўжо раздалі ўсю гуманітарную дапамогу. Паводле яго слоў, ежу і цёплыя рэчы змаглі дастаць не ўсе.

"Вы самі бачылі, якая маленькая была машына каля нашай палаткі і колькі вакол яе было людзей. Гэты мужчына, бацька дзяцей не змог прабіцца праз гэты натоўп, яму не хапіла ежы. Ён не гаворыць па-англійску, папрасіў мяне перадаць вам гэтыя словы. Прынясіце хаця б хлеб", – дадаў мігрант.

Скаргі на тое, што людзі галадаюць, пачалі гучаць яшчэ раніцай. Многія падыходзілі і пыталіся, ці дапамогуць жыхарам палатачнага лагера з ежай. Калі не, то прасілі дазволіць ім хадзіць у краму.

"Скажыце памежнікам, каб дазволілі нам па некалькі чалавек хадзіць у краму. Ежу абяцалі прывезці ўвечары, але ўжо абед і нічога не прывезлі", - казаў мужчына.

Да прыезду гуманітарнай дапамогі большасць мігрантаў з лагера некалькі дзён жылі практычна без яды. Яны прыходзілі да мяжы ўлегцы ў надзеі, што змогуць хутка патрапіць у Польшчу. Да абеду пятніцы многія выглядалі стомленымі ад голаду і знясіленымі.

Калі прыехала гуманітарная дапамога, пачалася чаканая цісканіна і жорсткая барацьба за кожную пайку правізіі. Днём чацвярга ў лагер прыехала пяць ці сем машын. Напрыклад, гродзенская арганізацыя аблспажыўтаварыства загрузіла ў машыны тры тысячы невялікіх прадуктовых набораў, якія былі загорнуты ў пакеты.

Склад набору - бутэлька вады, лаваш, нешта мясное - кансерва, сасіскі або 300 грам каўбасы, печыва.

Але ежу не ўдалося падзяліць па роўнаму. На адну з машын літаральна накінуліся моцныя хлопцы, на хаду адчынілі дзверцы і сталі выкідваць пакеты з ежай. Людзі падбягалі, хапалі, хутка выносілі ў шалаш і вярталіся па дабаўку.

Можна было бачыць, як ад машыны ідуць людзі, якія нясуць па два ці тры пакеты. У таўкучцы многія пацярпелі. Адзін мужчына змог урваць пакет, але яго ўдарылі, рассеклі брыво.

Маладая жанчына з дзіцем у слязах і з пустымі рукамі ўцякала ад месца раздачы. Жэстамі паказала на чырвоную шчаку, тлумачачы, што яе стукнулі.

У машынах Чырвонага крыжа ежу імкнуліся раздаваць па адным пакеце ў кожныя рукі. Было правіла: людзі павінны ўсё прысесці і ўтварыць шчыльнае кола вакол тых, хто раздае, атрымаў у рукі паек - устаў, сышоў і ўжо не зможаш падысці ў другі раз.

Увечары мігранты самі зразумелі, што ежу трэба дзяліць сумленна і сталі дапамагаць тым, хто яе раздае, выконваць парадак. Змаганне ішла не толькі за ежу, але і за дровы, якія перыядычна падвозілі вялікімі машынамі. Бярвенне з кузава разгружалі і расцягвалі па лагеры ў лічаныя хвіліны.

"Я хачу адвесці вас да мужчыны, яго жонка на трэцім месяцы цяжарнасці, яна ляжыць і не ўстае, ёй дрэнна, яна прастуджана, да таго ж у яе баліць рука, магчыма пералом. У яе тэмпература, але вымушана ляжаць на халоднай зямлі", – казаў мужчына-мігрант, выступаючы перакладчыкам для іншага мігранта.

Жанчына сапраўды выглядала вельмі слабой, з цяжкасцю прысела. Яе муж растлумачыў, што ім цяжка шостыя суткі спаць пад адкрытым небам. Ён баяўся, што жонка можа страціць дзіця.

Побач з іншай палаткай можна было бачыць хлопчыка з ампутаванымі нагамі. Яго бацька патлумачыў, што яны жадаюць патрапіць у Германію, толькі там іх сын зможа атрымаць лячэнне.

Яшчэ адна сям'я паказвала маленькае дзіця гадоў трох і груднічка. Казалі, што ў іх няма малака, дзіцячага харчавання. Жанчына з Сірыі, якая была на крайняй кропцы ў самай паўднёвай частцы лагера жэстамі патлумачыла, што патрэбны памперсы для дзяцей.

"Дапамажыце мне купіць абутак, у мяне 41 памер, я дам вам грошы. Мае чаравікі парваліся, у іх холадна. Вы ж будзеце сыходзіць з лесу, прынясіце, калі ласка", - казаў яшчэ адзін мігрант.

Малады хлопец, які не ведаў англійскай праз паведамленні ў анлайн-перакладчыку прасіў купіць яму 10 снікерсаў. Гэта пажыўная ежа, а таго, што прывозяць, людзям недастаткова.

Яшчэ адзін мужчына прасіў журналістку падысці да яго палаткі, там - цяжарная жонка, якой вельмі патрэбны лекі. У многіх былі просьбы дапамагчы зарадзіць мабільныя тэлефоны і батарэйкі, купіць цыгарэты або пачаставаць хаця б адной.

У пятніцу малыя дзеці з лагера хадзілі з надпісамі на тварах. Раніцай мігранты зладзілі акцыю, з дапамогай якой хацелі распавесці польскім, еўрапейскім палітыкам і журналістам аб сваім цяжкім становішчы. Яны малявалі на тварах дзяцей слёзы і пісалі словы: Cold, Die, Peace, I am 3 years.

Дзеці сталі ўздоўж мяжы з плакатамі, на якіх былі надпісы, адрасаваныя Еўропе і Польшчы, якая не хоча прапусціць іх праз калючы плот: Where is human rights, We will die, Freedom, I want go to chool, Very cold help me. У нейкі момант маленькія мігранты сталі на калені.