Сталінградская бітва (17 ліпеня 1942 года – 2 лютага 1943 года) стала адной з самых кровапралітных у Вялікай Айчыннай вайне. Дзвесце дзён напружаных баёў завяршыліся поўным разгромам групоўкі нямецка-фашысцкіх войск, якая дзейнічала на гэтым напрамку.
Да сярэдзіны студзеня становішча 6-й арміі Вермахта ў Сталінградзе стала цалкам безнадзейным. Пасля лістападаўскага контрнаступлення савецкіх войск нямецкія часці і злучэнні ўсё хутчэй страчвалі баяздольнасць. Іх камандуючы – генерал Паўлюс – неаднаразова накіроўваў Гітлеру радыёграмы і прасіў дазволу здацца, але штораз атрымліваў адмову.
Замест гэтага 30 студзеня 1943 года Паўлюс атрымаў ад Гітлера радыёграму, у якой яму прысвойвалася званне фельдмаршала.
Атрыманаму павышэнню спадарожнічала прыпіска: "Яшчэ ніводзін нямецкі фельдмаршал не трапляў у палон". Такім чынам галоўнакамандуючы фактычна патрабаваў ад свайго военачальніка пакончыць з сабой. Зламаны Паўлюс загадаў свайму падначаленаму выйсці на сувязь з савецкімі войскамі для перагавораў аб капітуляцыі.
Паўлюс здаўся савецкім войскам 31 студзеня 1943 года, пры гэтым ён адмовіўся выдаць загад аб капітуляцыі рэшткаў 6-й арміі, спаслаўшыся на тое, што знаходзіцца ў палоне і яго загады больш не маюць сілы. У выніку 2 лютага 1943 года апошнія ачагі супраціўлення нямецкіх войск у Сталінградзе былі канчаткова падаўлены.
На Нюрнбергскім працэсе Паўлюс аказаўся не падсудным, а сведкам абвінавачання. Пасля смерці Сталіна яму дазволілі пераехаць у Дрэздэн, дзе ён чытаў лекцыі пра воінскае мастацтва. Паўлюс памёр 1 лютага 1957 года, напярэдадні 14-й гадавіны разгрому яго арміі пад Сталінградам.
>>> Хочаце яшчэ больш актуальных і цікавых навін – падпісвайцеся на Telegram-канал Sputnik Беларусь, чытайце нас у Дзэн, а таксама сачыце за намі ў сацсетках "Одноклассники" і "ВКонтакте"
Таксама на Sputnik:
Блакада Ленінграда: як горад змагаўся і выжываў амаль 900 дзён – відэа
Беларусь будзе патрабаваць кампенсаваць страты ад генацыду ў гады ВАВ
Там вяршылася гісторыя: 80 гадоў таму скончылася Тэгеранская канферэнцыя