https://bel.sputnik.by/20191017/Aktrysa-Veranka-Plyashkevch-pra-rolyu-Palny-Myadzlk-prygazhosts--myladramy-1043005871.html

Актрыса Вераніка Пляшкевіч пра ролю Паўліны Мядзёлкі, прыгажосць і "мыладрамы"

Актрыса Вераніка Пляшкевіч пра ролю Паўліны Мядзёлкі, прыгажосць і "мыладрамы"

Sputnik Беларусь

Дзяўчына распавяла, чаму не адмаўляецца здымацца ў расійскіх серыялах, і што адчувае, калі гледачы сыходзяць падчас спектакля. 17.10.2019, Sputnik Беларусь

2019-10-17T10:55+0300

2019-10-17T10:55+0300

2019-10-17T12:05+0300

асоба

культура

у беларусі

стыль жыцця

кіно

беларусь

нацыянальны акадэмічны драматычны тэатр імя м. горкага

паўліна мядзёлка

янка купала

вераніка пляшкевіч

https://cdnn11.img.sputnik.by/img/104300/90/1043009042_0:13:1200:691_1920x0_80_0_0_083b9c8caae33ea4da3ce838e0085f2c.jpg

Вераніка Пляшкевіч - антыпрыклад стэрэатыпу пра тое, што ў беларускім кіно, як і ў мастацтве, усё дрэнна.Карэспандэнт Sputnik Алеся Шаршнёва паразмаўляла з актрысай пра стаўленне да жыцця, беларускі тэатр і працу "па каханні і за грошы"."Мне бліжэй дыпламатыя, чым рэвалюцыя"— У снежні гэтага года запланавана прэм'ера нацыянальнага кінапраекта "Янка Купала", у якім вы выканалі ролю актрысы, пісьменніцы і рэвалюцыянеркі Паўліны Мядзёлкі. Як ставіцеся да сваёй гераіні?— На жаль, пра яе вельмі мала інфармацыі, але ўсё, да чаго я змагла дацягнуцца, прачытала. Яна была жанчынай, якая прыцягвала ўвагу мужчын і атрымлівала асалоду ад гэтага. Такое стаўленне ў некаторай ступені блізка і мне, бо мы абедзве актрысы.Што тычыцца яе дзейнасці, грамадзянскай пазіцыі, відавочна, што яна была моцным і бясстрашным чалавекам, гатовым рабіць сур'ёзныя ўчынкі. У гэтым плане праводзіць паралелі з сабой не бяруся: я апалітычны чалавек. Гэта не значыць, што мяне не цікавіць лёс майго народа ці сусветная сітуацыя. Проста па сваёй сутнасці я пацыфіст і прытрымліваюся думкі пра тое, што трэба зрабіць усё магчымае, каб пазбегнуць вайны.Вераніка Пляшкевіч падчас здымак фільма пра Янку Купалу Мне бліжэй дыпламатыя, чым рэвалюцыйныя настроі, якія часта прыводзяць да шматлікіх чалавечых ахвяр.— Пасля прэм'еры трэйлера водгукі гледачоў былі ў асноўным станоўчымі. Аднак крытыкі наўрад ці атрымаецца пазбегнуць з-за сучаснай моды лаяць усё беларускае. Як ставіцеся да такой пазіцыі?— Мне здаецца, што ў нас знікла канструктыўная крытыка. Людзі альбо пераказваюць сюжэт, альбо кажуць, што ўсё дрэнна, але пры гэтым не прыводзяць ніякіх аргументаў. Дэталёвага аналізу я даўно не сустракала ні ў інтэрнэце, ні ў прэсе. Але гэта ж праца крытыкаў, і яны выконваюць яе, як умеюць. Як і мы.Мы працавалі сумленна, у сілу свайго разумення. Спадзяюся, гледачы паглядзяць з захапленнем, а крытыкі? Гэта іх справа."Сучасны глядач не любіць пакутаваць"— За 14 гадоў працы ў тэатры і кіно як змянілася ваша ўспрыманне крытыкі ў свой адрас?— Спачатку гэта, вядома, ламае, асабліва, калі ты з гэтым не згодны. Але галасы заціхаюць, ты выходзіш на сцэну і бачыш, што глядач з табой. І становіцца ўсё роўна, таму што ўсё ж такі галоўны крытык - гэта глядач.— Але ў такім выпадку ёсць небяспека ісці на павадку ў гэтага галоўнага крытыка...— Зараз такі час - усё скіравана на забавы. Глядач не любіць пакутаваць, таму на сцэне ўсё менш сур'ёзнай драматургіі. Хоць ёсць вельмі таленавітыя праекты, напрыклад, Арт Карпарэйшн і Homo Cosmos. Яны ставяць цікавыя эксперыменты, але не трэба забываць, што гэта не рэпертуарны тэатр.У рэпертуарным тэатры ўсё значна складаней. Зараз у будынку нашага тэатра (Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя М. Горкага, - Sputnik) ідзе рамонт, таму выступаць прыпадае на чужой пляцоўцы. Але зараз наш тэатр стаіць на парозе зменаў - будзем дадаваць новыя, больш сур'ёзныя пастаноўкі, прымушаць гледача думаць.— Якія праекты сёння знаходзяцца ў вашым чэк-лісце?— Дзякуй богу, ёсць праца (усміхаецца). Зараз заканчваем працу над другой часткай фільма "Сляды апосталаў" рэжысёра Сяргея Талыбава, скончылі агучку фільма пра Янку Купалу, карціну "Аванцюры Пранціша Вырвіча", рыхтуемся ў снежні прадставіць навагодні мюзікл для дзяцей. Ну і паралельна я задзейнічана ў некалькіх расійскіх праектах.— Мюзікл? Наколькі цікавая гэта праца пасля сур'ёзных і, можна сказаць, манументальных роляў у кіно?— Гэты мюзікл "Дзінь-дон, Я ваша мама!" створаны па матывах знакамітай савецкай кінаказкі "Мама". Песні з гэтага фільма сталі сапраўднымі хітамі на ўсе часы! Працуем разам з маім нязменным сцэнічным партнёрам вось ужо 14 гадоў Сярожам Чэкерэсам і таленавітымі рабятамі з Тэатра эстраднай песні "Сябрынка". Мы пакажам гледачам новае тэатральнае прачытанне старой казкі - любімыя музычныя хіты ў сучаснай аранжыроўцы, з яркімі касцюмамі і прыгожай харэаграфіяй.Мы хацелі наблізіцца да арыгінала. Спадзяюся, у нас гэта атрымаецца."Часам беларусам хочацца даць выспятка пад зад"— Папулярная беларуская актрыса Вераніка Пляшкевіч ніколі не хацела з'ехаць у Расію, каб працаваць і станавіцца запатрабаванай там?— З'ехаць думак не было, я не лавец прывіднага шчасця. Калі б у мяне цяпер нічога не было, можна было б з'ехаць і шукаць сябе дзесьці ў іншым месцы, але цяпер я не бачу сэнсу. Расці і развівацца мне нічога не перашкаджае, ёсць усе магчымасці. Мне тут добра, люблю Мінск, нашых людзей.Пушкін не выязджаў за межы радзімы і, тым не менш, стаў вядомы на ўвесь свет. У гэтым ёсць нейкі фаталізм, але я ўпэўненая, што, калі так трэба, мой лёс мяне абавязкова знойдзе.Таленавітыя рабяты з Расіі пастаянна прыязджаюць у Беларусь і ў добрым сэнсе слова здзіўлены нашай школай і нашай падрыхтоўкай. Напрыклад, я ўдзельнічала ў спектаклі Дзмітрыя Ваўкастрэлава разам з тэатрам ДОК "Засмучаны хакеіст". Цікавая праца.— Што адчувае акцёр, калі падчас спектакля гледачы выходзяць з залы?— У мяне было такое некалькі разоў, і гэта непрыемна. Ты адразу пачынаеш думаць, што зрабіў не так, дзе памылка. Але гэта ж справа густу, хто любіць дыню, хто любіць кавун. Так і з тэатрам ідуць справы.Калі глядач выходзіць з залы прама падчас спектакля, гэта збівае, і ты пачынаеш як быццам выскокваць з штаноў. Хочацца закрычаць: "Пачакайце! Зараз будзе вельмі цікава!". Такой залежнасці ад гледача трэба пазбягаць, таму што падладжванне публікі - гэта самае дрэннае.Іншая справа, калі тэатральная прастора пабудавана такім чынам, што глядач не можа незаўважна сысці са спектакля, як, напрыклад, у Ок16. Тады акцёр вымушаны прымаць такія правілы гульні.— Удзел у расійскіх праектах - гэта праца па каханні або за грошы?— Усё разам - і па каханні, і за грошы (смяецца). Бываюць зусім знішчальныя "мыладрамы". Часам я адкрываю сцэнар і разумею, што ў мінулым фільме мая гераіня казала тое ж самае, выглядала таксама. Гэта смяшыць, і, калі рэжысёр ідзе насустрач, стараешся нешта мяняць.Навошта адмаўляцца? Я люблю працаваць.Акцёрская прафесія - гэта такая ж праца, як і ўсе астатнія. Я лічу ханжаствам казаць, што здымкі ў рэкламе ці кінапраектах за грошы зневажаюць нашу прафесію.Бываюць і малабюджэтныя праекты, у якіх табе плацяць вельмі мала, але гэта так цікава, што ты разумееш, што нават бясплатна гатовы за гэта ўзяцца.— Чым адрозніваецца расійскі і беларускі здымачны працэс?— Што тычыцца Масквы, там вельмі цэняць час. Калі ты не паспеў зрабіць працу ў адведзены час, ты не падыходзіш для гэтай працы.У нас вельми камфортнае жыццё ў сэнсе рытму. Нават пробкі мінімальныя ў параўнанні з Масквой. Таму там робяць усё значна хутчэй.У гэтым сэнсе нашым часам хочацца даць выспятка пад зад: трэба рабіць працу хутка і якасна."Я магу быць прыгожай жанчынай, але не заўсёды"— Вас пастаянна ўключаюць у рэйтынгі самых прыгожых і сэксуальных беларускіх акторак. Як да гэтага ставіцеся?— Я рагачу. З аднаго боку, такія рэйтынгі - гэта прыемнае пагладжванне, якое патрэбна любому акцёру, а з другога... Напэўна, пра мяне будзе больш правільна сказаць так: я магу быць прыгожай жанчынай, але гэта здараецца не заўсёды.— 35 гадоў для артыста - гэта страшны ўзрост?— Хоць і здаецца, што ўсё самае лепшае мы згулялі ў 20 гадоў, цяпер магу сказаць, што 35 гадоў - гэта выдатны час, калі ты малады і актыўны, ёсць сілы і энергія, але пры гэтым больш свядома падыходзіш да роляў, ацэньваеш тое, што адбываецца і разумееш, куды трэба рухацца.— Чым адрозніваецца актрыса Вераніка Пляшкевіч, якая 14 гадоў таму скончыла ўніверсітэт і ўпершыню выйшла на сцэну, ад той, якая працуе ў тэатры зараз?— У мяне стала больш упэўненасці, нахабства і самаіроніі да ўсяго таго, што адбываецца (смяецца). Усё пазнаецца ў параўнанні і набывае іншую раўнавагу.З таго часу я сумую толькі па самой сабе, па часе, калі не было ніякіх клопатаў. У мяне і цяпер іх няшмат, але тады ўвесь свет быў пафарбаваны ў колеры яркай вясёлкі, а зараз набывае пастэльныя тоны.— Ці бачыце сябе на сцэне праз 50 гадоў?— Я не думала пра тое, што будзе праз 50 гадоў, таму што не люблю і баюся расчароўвацца. Хочацца, каб жыццё заўсёды было казкай, каб усё атрымлівалася і ў жыцці, і ў каханні. Прыдумаеш сабе нешта, гэта не атрымаецца і тады ёсць небяспека страціць сябе. Хоць заўсёды ёсць людзі, якія дапамогуць. Для мяне гэта муж, сябры.У гэтым сэнсе тэатр - жудасны і выдатны. Калі ты пачынаеш секчы якары, сыходзіць, цябе могуць не спыніць. А бывае наадварот, калі ўсё дрэнна, прыходзіш сюды, людзі дапамагаюць і ты адраджаешся.

https://bel.sputnik.by/20190627/yak-zdymali-film-pra-kupalu-1041783718.html

беларусь

2019

Навіны

ru_BY

асоба, культура, у беларусі, стыль жыцця, кіно, беларусь, нацыянальны акадэмічны драматычны тэатр імя м. горкага, паўліна мядзёлка, янка купала, вераніка пляшкевіч